img040

Oszacowaiam obecną sytuację: odtąd moim najbliższym otoczeniem będą: matka której wychwalania słonecznej urody nigdy mi nie będzie dosyć, moja czarująca siostra, najpiękniejszy z elfów, oraz Ingę, cudowna nieznajoma.

Będzie ojciec, mój odwieczny poplecznik, i nie będzie już starszego brata.

Kiedy życie zapowiada się tak niewyobrażalnie ekscytująco, oznacza to Nowy Jork.

Nowy Jork, miasto peine ponaddźwiękowych wind, które niestrudzenie wypróbowywatam, miasto podmuchów wiatru tak silnych, że zamieniały mnie w latawiec pośród drapaczy chmur, miasto przesytu sobą, nieopanowanej pogoni za własnymi ekscesami, nadmiaru wszystkiego, miasto przemieszczające serce z piersi na skroń, do której nieustannie przystawiony był rewolwer przyjemności: „Baw się albo giń”.

Bawiłam się. Przez całe trzy lata moje tętno podążało za zwariowanym tempem nowojorskich ulic, po których wędrują hordy ludzi, wyglądających, jakby szli nie wiadomo dokąd. Szłam razem z nimi, nieulękła i rozedrgana.

Trzeba było wejść na szczyt każdego wyższego budynku: świętej pamięci bliźniacze wieże, Empire State Buil-ding i ten najprawdziwszy klejnot, jakim jest Chrysler Building. Niektóre domy miały kształt spódnicy, co przydawało miastu zakręconego wyglądu.

Widok z góry siłą rzeczy wyrywał z piersi okrzyk. Na dole czuło się jeszcze większy zawrót głowy.

Ingę miała metr osiemdziesiąt wzrostu. Była kobietą--drapaczem chmur. Idąc przez Nowy Jork, trzymałam ją za rękę. Przyjechała z belgijskiej mieściny i nie mogła się nadziwić temu, co widziała. Nowojorczycy, choć przyzwy-i zajeni do wspaniałości, odwracali się za tą pięknością, n ja, odwracając się za nimi, pokazywałam im język: „To |a ją trzymam za rękę, a nie wy!”.

To miasto jest jak dła mnie stworzone - mówiła Ingę / głową zadartą do góry.

Miała rację: jej było to miasto-gigant.

Miejsce urodzenia jest czymś niemądrym: nie mogła Mię urodzić w jakiejś dziurze na wschodzie kraju istota Ix(siadająca wysokość i elegancję Chrysler Buildingu.

Któregoś dnia, kiedy spacerowałyśmy po Madison Ave-nuc, Ingę dogonił jakiś osobnik i wręczył jej wizytówkę: szukał dziewczyn do agencji modelek i proponował jej seans pozowania.

Nie rozbieram się - odrzekła nieufnie.

Jeśli się pani boi, proszę przyjść z dzieckiem - powiedział.

Ten argument ją przekonał. Dwa dni później poszłam z nią do studia, gdzie została uczesana, umalowana i ostrzelana z aparatu fotograficznego. Nauczono ją poruszać się, lalując krokiem modelki.

Wpatrywałam się w nią z uwielbieniem. Pochwalono mnie, że jestem taka grzeczna, nigdy dotąd nie widziano tak cichego dziecka. Nic dziwnego: uczestniczyłam w spektaklu urzeczona potęgą piękna.