img041

41

3.4. Podział funkcji przynależności

spotykanych w literaturze trzeba tu zachować umiar i wprowadzać dalsze symbole klasyfikacyjne jedynie wtedy, gdy rzeczywiście są one potrzebne (ponieważ wydzielają klasy istotnie nowe) z punktu widzenia istoty metody rozpoznawania.

Funkcje przynależności budujące odwzorowanie C można także otrzymać w wyniku rozważań prowadzonych na gruncie rachunku prawdopodobieństwa. Odpowiednią grupę metod nazwiemy metodami probabilistycznymi, wprowadzając kolejny identyfikator: v — p metoda probabilistyczna.

W metodach tej grupy także możliwa jest dalsza klasyfikacja, przyjmująca za podstawę rozmaite kryteria. Za najważniejszy uznać można podział wynikający z założeń dotyczących charakteru wchodzących w rachubę rozkładów prawdopodobieństwa. Możliwe są dwie sytuacje: albo zakładamy, że rozkład jest znany, albo nie:

v = z znany rozkład prawdopodobieństwa, v — n nieznany rozkład prawdopodobieństwa.

Sytuacja, kiedy rozkład jest znany jest na ogół łatwiejsza, gdyż zadanie uczenia (jeśli się takie wprowadza) polega w tym przypadku na estymacji parametrów(¹⁰) tego rozkładu. Przy braku sensownych założeń odnośnie charakteru rozkładu zadanie rozpoznawania staje się trudniejsze, a uczenie jest bardziej pracochłonne. Jednak w takim przypadku unika się przynajmniej części kłopotów wywoływanych inało trafnymi założeniami odnoszącymi się do charakteru rozkładu.

3.5. Podział metod recepcji

Klasyfikacja oparta na odwzorowaniu B jest najmniej wdzięczna, ponieważ recepcja jest zawsze silnie uzależniona od właściwości rozpoznawanych obiektów d 6 D, a więc od uwarunkowań słabo zależnych od właściwości budowanej metody rozpoznawania, a zasadniczo zależnych od fizycznej natury rozważanego obszaru zastosowań. Jednak kilka przynajmniej propozycji wartości identyfikatorów \x można wstępnie zaproponować, wyrażając nadzieję, że postęp badań nad systematyzacją metod rozpoznawania przyniesie także i w tym zakresie bardziej konstruktywne rozwiązania.

(¹⁰) Na przykład średnich i wariancji.