img111

111

nuJeny średoią arytmetyczną z pomiaru w I i II położeniu lunety,

Poniar w dwóch położeniach lunety i odczytywanie dwóch nonluszy daje te aaoe korzyści, które omówiliśmy przy metodzie kierunkowej.

Szczególnie rozpowszechniony jest w geodezji górniczej pomiar ropety-cyjny wykonywany w jednej repetycji. Po ustawieniu instrumentu pod punktem, nastawieniu odczytu w pobliżu zera limbusa i sprzęgnięciu go z ali-dadą oolujemy na oel wstecz, używając do tego śrub sprzęgających llmbuea ze spodarką (dolnych). Zapisujemy odczyty z obu nonluszy (mikroskopów). Następnie zwalniając śrubę alidady odkładamy kąt przez obrót jej na cel v przód i dokładnie celując na punkt krzyżem nitkowym zapisujemy warteść kąta z pierwszego noniu6za. Następnie przerzuca się lunetę przez zenit (do drugiego położenia) i przy zwolnionym liabusle względem spodarki celujemy aa cel w3tecz, zaciskając śrubę sprzęgającą, Następnie zwalniamy śrubę zaciskową alidady i doprowadzany lunetę na cel w przód, odczytując obydwa noniusze. Następnie oblicza się średnie z obu nonluszy na początku 1 końcu obserwacji. Różnica obydwu średnich, powiększona ewentualnie o wartcśC kąta pełnego, da wartość dwukrotnego kąta. Po podzieleniu jej przez 2 otrzymamy wartość pojedynczego kąta. Dla zwiększenia dokładności pomiaru i dla kontroli mierzy się analogicznie kąt uzupełniający do kąta pełnego, po uprzednim ponownym centrowania i zmianie kierunku początkowego na końcowy. Sumę obu kątów przyrównuje się do wartości kąta pełnego, a ewentualną różnicę rozdziela jednakowo na oba kąty, pod warunkiem, że jest dopuszczalna Instrukcją dla danej klasy ciągu.

2.7. POLIGCNIZ A CJA TECHNICZNA 2,7.1. Zoeady ogólno

Poligonizaoja techniczna należy do jednego z rodzajów geodezyjnej szczegółowej osnowy poziomej. Zadaniem jej jest wyznaczenie współrzędnych punktów rozmieszczonych w rejonie pomiaru wzdłuż obranych kierunków, stanowiących podstawę do pomiarów szczegółowych. Punkty te nazywamy penktami poligonowymi. Szereg punktów połączonych odcinkami, zwanymi bokami poligonowymi, tworzy ciąg poligonowy, który posiada długość na powierzchni od 50 do 550 m i pod ziemią od 15 do 150 m. Rozróżniony dwa rodzaje ciągćwi ciągi główne i ciągi sytuacyjne, nawiązane do ciągów głównych lub punktów triangulacyjnych. Ciąg poligonowy noże być zamknięty (rielobok) lub otwarty (linio łamana)• Ciąg poligonowy zamknięty może być niezależny lub nawiązany do punktów wyznaczonych w państwowym układzie współrzędnych (ryo. 120). Ciąg poligonowy otwarty zasadniczo zawsze jeat nawiązany obustronnie (wielopunktowo) do punktów o znanych współrzędnych (rys, 121), a tylko wyjątkowo może być założony ciąg sytuacyjny