img111 (12)

111

mujemy średnią arytmetyczną z pomiaru w I i II położeniu lunety.

Pomiar w dwóch położeniach lunety 1 odczytywanie dwóch noniuszy daje te aaoe korzyści, które omówiliśmy przy metodzie kierunkowej.

Szczególnie rozpowszechniony jest w geodezji górniczej pomiar repety-cyjny wykor^wsay w jednej repetycji. Po ustawieniu instrumentu pod punktem, nastawieniu odczytu w pobliżu zera limbUiKł 1 sprzęgnięciu go z ali-dadą oolujeny na oel wstecz, używając do tego śrub sprzęgających limbusa ze spodarką (dolnych). Zapisujemy odczyty z obu noniuszy (mikroskopów). Następnie zwalniając śrubę alidady odkładamy kąt przez obrót jej na cel w przód i dokładnie celując na punkt krzyżem nitkowym zapisujemy warteść kąta 2 pierwszego noniusza. Następnie przerzuca się lunetę przez zenit (do drugiego położenia) i przy zwolnionym iiobusle względem spodarki celujemy na cel w3tec2, zaciskając śrubę sprzęgającą, Następnie zwalniamy śrubę zaciskową alidady i. doprowadzamy lunetę na cel w przód, odczytując obydwa nonluaze. Następnie oblicza się średnie z obu noniuszy aa początku 1 końcu obserwacji. Różnica obydwu średnich, powiększona ewentualnie o wartość kąta pełnego, da wartość dwukrotnego kąta. Po podzieleniu jej przez 2 otrzymamy wartość pojedynczego kąta. Dla zwiększenia dokładności pomiaru i dla kontroli mierzy się analogicznie kąt uzupełniający do kąta pełnego, po uprzednim ponownym centrowania 1 zmianie kierunku początkowego na końcowy. Sumę obu kątów przyrównuje się do wartości kąta pełnego, a ewentualną różnicę rozdziela jednakowo ca oba kąty, pod warunkiem, że jest dopuszczalna Instrukcją dla danej klasy ciągu.

2.7. PCLIGCNIZACJA TECHNICZNA 2.7.1. Zasady ogólno

Poligonizaoja techniczna należy do jednego z rodzajów geodezyjnej szczegółowej osnowy poziomej. Zadaniem jaj jest wyznaczenie współrzędnych punktów rozmieszczonych w rejonie pomiaru wzdłuż obranych kierunków, stanowiących podstawę do pomiarów szczegółowych. Punkty te nazywamy punktami poligonowymi. Szereg punktów połączonych odcinkami, zwanymi bokami poligonowymi, tworzy ciąg poligonowy, który posiada długość na powierzchni od 50 do 550 m i pod ziemią od 15 do 150 ju, Rozróżniamy dwa rodząjs ciągów* ciągi główne i ciągi sytuacyjne, nawiązane do ciągów głównych lub punktów triangulacyjnych. Ciąg poligonowy noże być zamknięty (rielobok) lub otwarty (linia łamana). Ciąg poligonowy zamknięty może być niezależny lub nawiązany do punktów wyznaczonych w państwowym układzie współrzędnych (ryo. 120). Ciąg poligonowy otwarty zasadniczo zawsze jeat nawiązany obustronnie (wielopunkfcowo) do punktów o znanych współrzędnych (rys, 121), a Tylko wyjątkowo możo być założony ciąg sytuacyjny