IMGq45

wiórowali iAą łclłle m ti^mtkłe). Dok Im mIm^ mk il| I pólnlo). Złotnicy greccy mieli jednak wąceilj noki I dlatego Ich wyroby odnmilą się wtękuą o| i,_v. ihkh dollkatnolclą Stowwali w dllsiym ciągu, )ik nip, cieniutkie lulki ilola, ląciąc )e i kamieniami półui^^* nyml I silachelnyml, Uiysklwallwton ipoidb silna kootim* barwne łllianlyóciycy rapoiyayll Ukto od Rzymian t«chm. kg nlołls I doprowadzili )<i do wyżyn prawdziwo J ulukl. |^_K, nici omallą wilawlano w biżuterii złoto] razom u nlichatnym kamieniami, chątnlo i brylantami, dorzucając Jeszcze ornainen. ty i niollo I perły, i niekiedy I kameo, dla podniesienia atak. tów kolorystycznych. W pierścieniach ślubnych 1 w oficjał, nyth pierścieniach i marskimi znakami, przysługującymi urtądnlkoo dworskim (sygnety), do IX w. stosowano, dla wv. dobycia ornamentu, techniką nlella, później zastąpiono ją oma. Ilq, Charakter biżuterii bizantyńskiej nic uległ zmianie do kod. ca Istnienia cesarstwa.

maile

Emalie, dzięki przepychowi kolorów, doskonale odpowiadały sztuce bizantyńskiej, która dla oddania „lego, co nadnaturalne" posługiwała się stylizację formy i bogactwem materii, Wszystko, co służyło Kościołowi czy cesarzowi, wszelkie przedmioty czy narzędzia kultu, musiały zachwycać i zadziwiać wspaniałością, budzić szacunek. Być może Bizanlydczycy, przyswajając sobie tę formę wypowiedzi, pozostawali trochę pod wpływem ludów koczujących, u których dla uzyskania na przedmiotach efektów barwnych wprawiano kolorowe kamienie i szkiełka w złote przegrody; sam rodzaj techniki -emalii komórkowej - odziedziczyli jednak po Grekach i Rzymianach. Gdzie natomiast ona się narodziła, nie wiadomo, cho» spotyka się wyroby z emalii - co prawda, w zupełnie innej postaci — od drugiego tysiąclecia p.n.e. w Egipcie.

Proces otrzymywania emalii polega i najpierw na przygotowaniu masy uzyskiwanej z tienków metali o dowolnych bar-

mdt MpuauMja * M*m Ub Matm tatą ptjem pulą ullaaą MttMM MtKpM# 4» »**'•'« 1 I (WMlM powcrtów |M», aeMMpl M im\ ptyttf I Stanowiących łllllrft) MMMM MM MMII PI MfMII tlą i powierzchnią uwlalu, MMrib iMm Mm I Ml nrtąun. SM pudlul* praMrtarM MM praw tą mmii wyizldowuą pi wyschnięciu, MM blask partmywMy ja-dynio do oloklu moralkl, PodMMtw* mnIN dl Masill p» legało lównlct m i poi Mi wypełniana kiMnJ kowdtkl, ob wlcdilono) flotą linią. W lumln powstawał Mm iMoty i nloillc/onoj Holci pojedynczych Molowych kamytiMw, Tm loduj techniki nazywamy emalią komórkową, w odiAl* nlenlu od tłobkowtj (komórki tyto w podWuj, ilywoMj no)' czglcloj przez Rzymian. Rzymianin ntoaowall wprawdiln nl«> kiedy techniki cmolll komórkowej, olo głównie i uiyilom brązu.

Z pierwszego okresu szlukl bltanlyńskloj nie uchowało alg wiele przykładów wyrobów rmallenklch. Poiloddiny jednak kilka doskonałych ubytków obrazujących crąśctowo jch roi-wój. Dwa medaliony, jeden przechowywany w Poryto (w Gabinecie Medali Biblioteki Narodowej), drugi w Baltimore (w The Walten Art Gallcry), wskazują te dawne lradyc|o greckie nie zniknęły całkowicie na terenie cesarstwa bizantyńskiego w VIVI w. Dla dekoracji medalionów bowiem zastosowano technikę właściwą dla biiuterll greckiej. Ornament roślinno-kwiatowy, wykonany w emalii, występują na gładkim złotym tle, obiegając wokół popiersia cesarzowej wydobytego przez wytłaczanie (medalion paryski lub wokół krzyta (na medalionie z Baltimore).

Inne przykłady z końca VI lub z początku VII w. ukazują nam oddaną w tej samej technice dekorację roślinną. Naleią do nich trzy krzyte-relikwlarze ozdobione ptakami (w Dum-barton Oaks Research Libraty and Cotlectlon w Waszyngtonie, w Bargello we Florencji 1 w kolekcji Gualino w Turynie). Natomiast mały medalion znaleziony w Korsuniu ma wprawdzie także emaliowany ornament z ptaków, ale położony na