jakubowicz 1

gnpanrri n -/Ul fcłTOWTlO Z UgrUD-M*oia « odbiorze fal długich — niemal m i przeważająca część nowych posiada takie

KBego będzie się realizować w zależności od

Baje się mieć przed sobą dwie drogi: europej-|ząc po pierwszych jego krokach — że czeka Agencji tych dwóch trendów. Będzie się to duch możliwych funkcji radia działające-rięc przede wszystkim poprzez informowa-Isowań ogólnych, służenie aktywizowaniu |. a także przez coraz precyzyjniejsze, jak pmzycznej.

ymi staje dzisiaj nie tylko radio, lecz cały cou ania w Polsce, wiążą się ze zmianami, Id centralistycznego, charakterystycznego | ustroju. do ładu funkcjonalnego, otwarte-:, wspiera tworzenie się społeczności Mowy system masowego komunikowania systemu organizacji społecznej—promować

|dze jednorazowego aktu, lecz w ramach Dotów, w tym państwa Polityka ta musi ania.

Kęsach odgrywać ma państwo? Po drugie pblicznego — czym ma być informacja? te pytania — wyzwania, zależy w dużej całego naszego systemu komunikowania, lepiej wykształcone i bardziej krytyczne na najwyższą jakość profesjonalną radio-; radia medium przyjaznego i użyteczne-asie, wymagają aktywnej polityki w nasrać radio publiczne jak i prywatne mogą

Karol Jakubowicz

Publiczna i prywatna telewizja w Polsce

Zarówno telewizja publiczna jak i prywatna pojawiła się w Polsce po upadku systemu komunistycznego. Przedtem istniała tylko telewizja rządowa — a w istocie partyjna — podporządkowana Komitetowi do Spraw Radia i Telewizji, który zgodnie z ówczesnymi przepisami działał przy Radzie Ministrów jako centralny organ administracji państwowej i miał monopol na tworzenie i nadawanie programu radiowego i telewizyjnego.

Ówczesny system telewizji miał następujące cechy:

—hegemonia partii komunistycznej;

— rozległe funkcje i kompetencje oraz fiinkcjonalna rozbudowa aparatu państwowego w telewizji;

—scentralizowany sposób sprawowania władzy nad telewizją, funkcjonującą jako monocentryczny system komunikowania „z góry do dołu”;

— homogeniczność polityczna podstawowych instytucji systemu telewizyjnego.

Celem tworzenia tego systemu było oczywiście wzmocnienie systemu politycznego i aparatu władzy, jednak w efekcie ten model telewizji okazał się dysfunkcjonalny z punktu widzenia samej władzy komunistycznej, a to dlatego, że:

Po pierwsze: dominacja funkcji propagandowej (ideologicznej) realizowanej w sposób stereotypowy osłabia wiarygodność i stopień akceptacji przekazywanych informacji [...] Po drugie: znaczna część przekazywanych informacji nie odzwierciedla rzeczywistości, tylko problemy, poglądy i zainteresowania aparatu partyjno-państwowego, nie jest też dostosowana do potrzeb poznawczych społeczeństwa, pogłębiając w efekcie dystans między rządzącymi i rządzonymi [...] Po trzecie: oferując ten sam zestaw treści ogółowi odbiorców [...] telewizja odziałuje w kierunku unifikacji, standaryzacji i homogenizacji wiedzy oraz gustów masowego audytorium, co stoi w rażącej sprzeczności z tendencjami do ich różnicowania się [...] Po czwarte, względna obfitość oraz duża popularność seriali oderwanych od współczesnej rzeczywistości polskiej [...] sprzyja kształtowaniu się postaw ekskapistycznych, poszukujących gratyfikacji emocjonalnych w przeżyciach zastępczych, jednak za cenę większej frustacji i alienacji w zetknięciu ze światem realnym (Mrozowski 1988: 21).