k21

Elementy prawidłowej krzywej EKG

dr n. med. Małgorzata Poręba

Katedra i Zakład Patofizjologii Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Paweł Gać

Katedra i Zakład Patofizjologii Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Badanie elektrokardiograficzne należy do podstawowych i rutynowych badań u każdego chorego z dolegliwościami, które mogą być związane z czynnością serca. Krzywa EKG stanowi serię kolejnych załamków i wychyleń, odzwierciedlających elektryczną aktywność serca. Standardowy 12-odprowadzeniowy zapis EKG uzyskiwany jest przy pomocy 6 odprowadzeń przedsercowych i 6 odprowadzeń kończynowych.

Elektrokardiogram rejestrowany z powierzchni ciała składa się z szeregu wychyleń powyżej lub poniżej linii izoelektrycznej, związanych z depolaryzacją komórek mięśniowych przedsionków serca lub z depolaryzacją i repolaryzacją komórek mięśniowych komór serca. Linia podstawowa zapisu elektrokardiograficznego nosi nazwę linii izoelektrycznej. Wychylenia elektrokardiogramu od linii izoelektrycznej stanowią załamki, które w zależności od zwrotu wychylenia mogą być dodatnie lub ujemne. Fragmenty linii izoelektrycznej pomiędzy załamkami nazywane są odcinkami. Część krzywej obejmującą załamek i sąsiadujący z nim odcinek nazywa się odstępem elektrokardiogramu. Krzywa EKG ma różny wygląd w każdym z odprowadzeń, zawsze jednak posiada identyczne składowe. Pierwszy załamek w prawidłowej ewolucji serca oznaczony jest literą P, następne - literami Q, R, S i T. Załamek P i odcinek PQ odzwierciedlają zjawiska elektryczne dotyczące przedsionków serca; zespół QRS, odcinek ST oraz załamek T - zjawiska elektryczne zachodzące w obrębie komór serca. Schematyczny, zapis prawidłowej krzywej elektrokardiograficznej przedstawiono na Rysunku 1.

uhwkR

Ryc. 1. Schemat prawidłowej krzywej elektrokardiograficznej i jej elementów składowych.