kierunki0003

-    lata 90-te XX w.

-    pedagogika traci monopol na „urządzanie” człowieka i świata przez edukację

-    okres dyskutujących ze sobą, przeplatających się, ale komplementarnych wobec siebie

różnych teorii i szkół naukowych

-    eklektyczny styl uprawiana nauki

-    postmodernistyczny zachwyt różnorodnością

-    zaistnienie pełnej mapy teorii pedagogicznych

-    pluralizm, wielość teorii pedagogicznych i dyskursów wychowania

-    pojawienie się paradygmatów humanistycznych i interpretatywistycznych

2. Przejście od modernizmu do postmodernizmu — zamiennie używa się także terminów nowoczesność - ponowoczesność

(patrz: J. Gnitecki, Nadzieje i złudzenia pedagogiki modernistycznej i postmodernistycznej, w: Nadzieje, złudzenia i dylematy współczesnej pedagogiki, Poznań 1995, ss. 135-137)

Modernizm

Postmodernizm

- uniwersalność dyskursu -uniwersalna ludzka podmiotowość (w stosunku do świata zewnętrznego) -powtarzalność, schematyzm -uniwersalizm prawd i wartości -kulturą oświata i edukacja zjednoczona wokół centralnych wartości -pedagogika fundamental i styczna- oparta na fundamentalnych wartościach kulturowych -jeden, centralny program nauczania -kumulatywizm i systematyczność wiedzy -realizm poznawczy, wiedza reprezentuje świat - arbiter- Rozum Oświeceniowy -społeczeństwo postrzegane jako całość uniwersał istyczna

-lokalność dyskursu -podmiotowość konstruowana lokalnie, w danej sytuacji i kontekście -ambiwalentność, zróżnicowanie -relaty wizm prawd i wartości -kultura rozproszenia, kontekst pogranicza edukacji, cele i wartości zdecentralizowane - pedagogika rozproszenia- swoisty „puder damski” zafundowany nam przez postmodernizm -wiele programów nauczania - paradygmatyczność wiedzy -porzucenie realizmu poznawczego, wiedza nie reprezentuje świata -brak zewnętrznego arbitra, który rozstrzygnąłby prawidłowość wiedzy -lokalnie zdecentrowana i zróżnicowana społeczność, pojmowana antyuniwersalistycznie

Nowoczesność

-    powstała na zasadzie oświeceniowej idei postępu- Zdzisław Krasnodębski charakteryzuje ją jako rozumowanie, które ma na celu eliminację wszelkiej żywiołowości, zwiększanie autonomii i wolności człowieka, a w konsekwencji z poprawę ogólnego bilansu szćzęścia-nauka ma zapewnić człowiekowi rozwiązanie wszystkich jego problemów, panowanie nad światem i szczęście

-epoka pewności

-Obiektywny Rozum umożliwiał poznanie naukowe, pozwalające na opisanie otaczającego

świata w sposób jasny, pewny, obiektywny

Ponowoczesność

-    epoka braku pewności, chaos, wielość współzawodniczących ze sobą form życia