Obraz0142

142

142

Pp

Rys. 8.30. Geometria ostrza gwintownika

Liczba rowków wiórowych w gwintownikach o małej średnicy (2-6 mm) wynosi często dwa, przy większych średnicach trzy łub cztery rowki. Rowki wiórowe mogą być proste, proste ze skośną powierzchnią natarcia oraz śrubowe. Powierzchnia natarcia skośna oraz rowki śrubowe o dużym kącie pochylenia (40-45°) znacznie ułatwiają odprowadzenie wiórów^r i przeciwdziałają ich zakleszczaniu się w rowku wiórowym. Gwintowniki ze skośną powierzchnią natarcia i lewoskrętne mogą być stosowane tylko podczas gwintowania otworów przelotowych, gdyż wiór jest kierowany w stronę wybiegu narzędzia. Podczas gwintowania otworów nieprzelotowych stosuje się gwintowniki prawozwojne odprowadzające wiór w kierunku chwytu narzędzia.

Kąty przystawienia K_r gwintowników wynoszą najczęściej 5-10°, co odpowiada w przybliżeniu długości części skrawającej gwintownika równej odpowiednio od 8 do 4 skoków gwintu. W otworach nieprzelotowych przyjmuje się większe wartości kąta przystawienia.

Kąty natarcia, określone najczęściej w płaszczyźnie tylnej P_p, prostopadłej do osi gwintownika, uwarunkowane są głównie właściwościami materiału obrabianego:

-    dla stali tw^rardej i żeliwna y_p = 0-5°,

-    dla stali średniej twardości i dla mosiądzu y_p ~ 8-10°.

Kąty przyłożenia otrzymane przez zatoczenie części skrawającej przyjmuje się w granicach a_p = 6-10°. Na ogół wartości kątów przyłożenia w części skrawającej daje się tym większe, im bardziej wiązki jest materiał obrabiany, pamiętając jednak, że zbyt duże wartości osłabiają nadmiernie ostrze i mogą powodować wykruszenia krawędzi.