P1120677

46 OWH^wlec^mda^i^ięlBioesoidiortbrw**;

Diuretyki pęt Iowę

Diuretyki pętlowe wykazują wyższą aktywność moczopędną w porównaniu z diuretykami fiazydowymi. Leki z tej grupy należą do najsilniej i najszybciej działających leków moczopędnych. Do przedstawicieli diuretyków pętlowych należą: furosemid, torasemid oraz bumetanid.

Podstawowym miejscem uchwytu całej grupy diuretyków pętlowych jest gruboidenny odcinek pętli Henlego. Należy wspomnieć o istotnych działaniach pozanerkowych tej grupy leków, między innymi poprzez wzrost pojemności żylnęj uzyskuje się poprawę kliniczną przed wystąpieniem efektu diuretyczne-go, na przykład w trakcie leczenia obrzęku płuc.

Diuretyki pętlowe działają również stymulująco na syntezę prostaglandyn w nerkach, co prowadzi do wzrostu GFR i dalszego zwiększenia efektu diure-tycznego.

Najbardziej znanym i powszechnie stosowanym przedstawicielem tej grupy leków moczopędnych jest furosemid. Jest on pochodną kwasu sulfamyloben-zoesowego. Charakteryzuje się silnym działaniem moczopędnym. Punkt uchwytu furosemidu znajduje się na poziomie grubościennego odcinka pętli Henlego. Mechanizm działania polega na hamowaniu aktywności Na⁺-K⁺-2CI" kotran-sportera wtęj częśa nefronu. W powyższym mechanizmie konsekwencją przejścia dużej ilości jonów sodowych do światła cewki dalszej jest zwiększenie wydalania potasu i moczem. Zwiększa się także wydalanie jonów wapnia, magnezu i fosforanów, natomiast zmniejsza się wydalanie kwasu moczowego, prowadząc do hiperurykemii.

Farmakokinetyka i farmakodynamika furosemidu

Furosemid wiąże się w około 98% z białkami osocza.

Po podaniu doustnym w dawce 40-120 mg/dobę lub dożylnym w dawce 20-60 mg/dobę, działanie leku trwa około &-8 godzin, rozpoczyna się już po 20-30 minutach, osiągając maksimum działania po 2 godzinach.

Wskazania do stosowania

Z uwagi na bardzo silne i szybkie działanie moczopędne furosemid znalazł swoje zastosowanie głównie w leczeniu stanów nagłych, w których niezbędne jest szybkie zmniejszenie objętości płynów krążących, na przykład w ostrej niewydolności lewokomorowej czy w przełomie nadciśnieniowym. Jest lekiem z wyboru w terapii nadciśnienia tętniczego u pacjentów ze zmniejszoną filtracją kłębusz-kową, ale wówczas należy pamiętać o zastosowaniu większych dawek leku.

Coraz częściej stosowanym diuretykiem pętlowym jest torasemid. Pod względem chemicznym jest to anilinopirydynowa pochodna sulfonylomocznika. Punktem uchwytu torasemidu jest nie tylko grubościenna część pętli Henlego, gdzie hamuje on aktywność Na^ł-K^ł-2CI" kotransportera, ale również receptor dla aldosteronu. W związku z tym dodatkowym punktem uchwytu torasemid charakteryzuje się mniejszą utratą potasu w porównaniu z furosemidem. Siła działania moczopędnego torasemidu jest czterokrotnie wyższa niż furosemidu.

Farmakokinetyka i farmakodynamika torasemidu

Korzystny efekt moczopędny zauważalny jest już po jednorazowym podaniu 20 mg drogą dożylną oraz 10-20 mg drogą doustną. Działanie moczopędne torasemidu utrzymuje się 5-12 godzin, szczyt działania rozpoczyna się po godzinie. Jest metabolizowany głównie w wątrobie do nieczynnych pochodnych, a w 25% wydalany w formie niezmienionej przez nerki. Należy zwrócić uwagę, że u chorych w podeszłym wieku z prawidłową funkcją nerek i wątroby nie stwierdzono różnic w farmakokinetyce tego leku.

Torasemid zwiększa aktywność reninową osocza i wydzielanie aldosteronu, jednak blokując wiązanie aldosteronu z receptorem, zapobiega niekorzystnemu efektowi kaliuretycznemu. W mniejszym stopniu niż furosemid przyczynia się do utraty wapnia i fosforanów z moczem.

Wskazania do stosowania torasemidu

Wskazania do stosowania torasemidu są podobne jak w wypadku innych diuretyków pętlowych. Znalazł on powszechne zastosowanie w leczeniu: nadciśnienia tętniczego i to już w dawkach 2,5-5 mg/dobę, niewydolności serca — średnio do 20 mg/dobę. marskości wątroby — wówczas łączony w dawkach 10-20 mg/dobę ze spironolaktonem oraz w ostrej i przewlekłej niewydolności nerek — w dawce dochodzącej nawet do 200 mg/dobę.

Inne diuretyki pętlowe

Bumetanid należy do grupy kwasów węglowych zawierających grupę sulfonamidową. Podany drogą doustną lub dożylną ma mechanizm działania podobny do furosemidu. Czas jego działania wynosi 6-8 godzin, szczyt działania po podaniu doustnym lek osiąga po 20-40 min. Wywołuje wiele działań niepożądanych pod postacią hipokaliemii, alkalozy metabolicznej czy hiperurykemii. Nie wpływa na metabolizm węglowodanów i lipidów.