skanuj0025 (2)

T1^F-GS^ '

Duch subiektywny, obiektywny, absolutny:

Są trzy przejawy ducha (przejawy rozumności): d. Subiektywny, obiektywny, absolutny.

Duch subiektywny - jest najniższy jakościowa Dotyczy świadomości indywidualnej. Każdy z nas ma swoje myśli, pragnienia, które mogą się krzyżować i to może w pewien sposób wpływać na świat.

Duch obiektywny -jest wyższy jakościowo. Dotyczy świadomości społecznej. Przejawia się w postaci: prawa, państwa i moralności. I ona przeinacza indywidualność człowieka. W państwie widział Hegej najwyższy szczebel ustroju społecznego, najwyższy autorytet. Państwo było nr 1, ważniejsze' od jednostka, czyli obywatele byli dla państwa, a nie państwo dla nich.

Dach absolutny — przekracza to, co indywidualne i uwarunkowane politycznie. Ma III przejawy:

sztukę - jest tym bardziej doskonalsza im zbliża się do autorefleksji, ten co jątworzy zbliża się do doskonałości. Jednak nie jest ona wolna, ponieważ twórca dokmmjąc refleksji nad sztuką, odwołuje się do czegoś innego. ISTajdoskondszą formąsztuld jest literatura, ponieważ ze wszystkich. Innych sztukach, przeważał jakiś dobitny element, a literatura w swojej treści potrafi złączyć je wszystkie w jedno.

-    ’ rcilgię - jest wyższą od sztuki postacią ducha absolutnego. Siła jej polega na tym, że mówi o tym, co

absolutne — czyli o Bogu, który'jest wszystkim. Skupia sięna symbolice, np.: krzyż, które trzeba wyinterpretować. Hegel pojmował refigię niejako ucznde, lecz jako wyobrażenie. Sąróżne poziomy wyobrażeń rełigii, np.: inne u Żydów, Łunę u Chrześcijan. Czyli religia również nie doskonałą bo jest iińerpretowanampośrednictwera człowieka.

-    filozofig - jest najwyższą i najdoskonalszą postacią ducha absolutnego. Duch dochodzi do zrozumienia

siebie samego, czyli jest duchem wolnym..—Tac urnsi ste-Odncslć do-czegoś innego, tylko do siebie. Filozofia" jest bowi em woiną dziedziną, potrafi sama siebie •zinterpretować. Filozsfij który dokonuje refleksji nad filozofią nadal jest filozofem;    ■•••

V

Egzystencja:

Filozofia Kjerkegaarda była filozofią życia, interesował się on człowiekiem, głównie jego stosunkiem do Boga i religiL Zwykła filozofia wydawała mu się zbyt abstrakcyjną chciał ffiozofu wnikającej w samo istnienia cziowieką w jego życie'etyczne i religijna. Taką filozofię nazywał    .

Istnienie ( życie) ludzkie jest czasowe, a mimo tego człowiek wyrywa się z pmmńjama do wieczności. Dzieje się tak bo istnieje coś takiego jak religia. Jest ona niezbędna dla człowieką ale mesie wątpliwości i cierpienie. Każde zbliżenie się do Boga wywołuje lęk i drżenie. Z jednej strony człowiek dąży do nieskończoności, acz drugiej broni się przed nią A broniąc się przed, nią zamyka się w swoim przypadkowym żydą który dał mu los, wmawia sobie, że jego życie jest właściwe. Nie myśli o wieczności, stara się o niej zapomnieć, uważa, że ma jeszcze czas. Jest to właściwie ucieczka przed wiecznością Z drugiej strony pragnie on poznać siebie samego, ale zarazem pragnie ukryć się przed sobą ukryć zwłaszcza swe aspiracje do wieczności, które samu niewygodne, bo wytrącają go z doczesnej egzystencji. I w ten sposób, w ciągu całego ludzkiego istnienia toczy się walka-dwu dążeń: by wejrzeć w samego siebie, a drugie, by zachować povderzchowmęjszy, ale łatwiejszy obraz samego siebie. Niezależnie od tego, które z dążeń człowiek wybierze, wytwarzają się wnim różne stadia — typy żydą

TS