skanuj0034

66

66

.............. Mili'........ .Mi'I. II: II HI l!;.l|i I ;i, II.

............................................... jijy; J i ,ii Jijfc!-II SHiiiH:! i! 1: wlHIi. ......................i |:|:_i:|i|i

I

równowagi otrzymamy przyjmując w (28) parzyste lub nieparzyste wartości liczby n.

Literatura

[1]    Z. Osiński: Teoria drgań. PWN, Warszawa 1978, s. 97-100, 103-107.

[2]    Z. Osiński: Tłumienie drgań mechanicznych. PWN, Warszawa 1979, s.35-37, 57-61.

[3]    S. Banach: Mechanika. PWN, Warszawa 1956, s. 124-126.

Ćwiczenie 4 *

Wyznaczanie modułu Younga metodą rozciągania: drutu i strzałki ugięcia pręta

1. Wprowadzenie

Przyjmijmy, że na pręt (drut) o przekroju kołowym i długości pieiwotnej / działa siła rozciągająca F. Pręt wydłuży się wówczas o A/ przyjmując długość l\. Wielkość A/ = /,-/ nazywamy wydłużeniem bezwzględnym {całkowitym lub wprost przyrostem długości).

Wydłużeniem jednostkowym, lub względnym s (a ogólniej odkształceniem) pręta nazywamy stosunek przyrostu długości do jego długości początkowej i oznaczamy je:

^A/ (1)

l

Ciśnienie lub w przypadku rozciągania pręta naprężenie a określamy jako stosunek siły rozciągającej F do powierzchni przekroju poprzecznego pręta S :

F

(2)

Badania zależności naprężenia od odkształcenia wykazały, że dla niewielkich odkształceń naprężenia są wprost proporcjonalne do odkształceń. Jest to tzw. prawo Hooke’a. Można je zapisać:

a -Ee,

(3)

gdzie E jest stałą dla danego materiału nazywaną modułem Younga lub współczynnikiem sprężystości wzdłużnej.

W szerszym zakresie odkształceń, zależność naprężeń od odkształceń dla

* Opracował K.Frankiewicz.