s

II. ŻYWIENIE W NIEWYDOLNOŚCI NEREK 1. OCENA STANU ODŻYWIENIA CHORYCH Z NIEWYDOLNOŚCIĄ NEREK

Jak można ocenić stan odżywienia chorych z przewlekłą niewydolnością nerek?

Całościowa ocena stanu odżywienia chorych z niewydolnością nerek nie jest prosta.

U pacjentów z ostrą niewydolnością nerek temu zagadnieniu nie poświęca się zbyt wiele uwagi wychodząc z założenia, że krótki czas trwania niewydolności i ścisła (lub ze znacznym ograniczeniem podaży białka i niektórych składników mineralnych) dieta nie spowodują niekorzystnych następstw, jedynym widocznym skutkiem takiego postępowania będzie wyraźny ubytek masy ciała chorego po kilku lub kilkunastu dniach leczenia. Powrót funkcji nerek oraz stopniowe znoszenie ograniczeń dietetycznych pozwolą na odrobienie strat w stosunkowo krótkim czasie.

U chorych z niewydolnością przewlekłą ocena stanu odżywienia jest jednym z najważniejszych elementów oceniających prawidłowość naszego postępowania i skuteczność leczenia.

Prawidłowość odżywienia pacjenta można ocenić na podstawie:

wzrostu, ciężaru ciała, procentu niedoboru ciężaru ciała do wzrostu, a w niektórych przypadkach do wieku, grubości fałdu skórnego nad mięśniem trójgłowym ramienia, na brzuchu i pod łopatką. Dobrym wykładnikiem antropometrycznym stanu odżywienia jest ocena masy mięśniowej, której prostym pomiarem jest obwód ramienia. Dla niektórych potrafiących to zrobić, doskonałym wykładnikiem stanu odżywienia jest ocena całkowitej wody ustroju oraz procentowa zawartość tkanki tłuszczowe

Stan odżywienia można ponadto ocenić na podstawie wyników badań laboratoryjnych krwi. Najważniejszymi kryteriami oceny są:

-    stężenie białka, a szczególnie stężenie albumin we krwi, które u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek są najbardziej stabilnym, biochemicznym wykładnikiem stanu odżywienia,

-    stężenie transferyny (białka wiążącego żelazo w surowicy),

-    stężenie dopełniacza (białka uczestniczącego w reakcjach odpornościowych organizmu),

-    zachowanie się stężeń poszczególnych aminokwasów (cząsteczek budulcowych białek).

11