0000036(1)

Czucie

wibracyjne

Czucie wibracyjne badamy, ustawiając podstawę drgających stroików (128 drgań na sekundę) na kościach i porównując z odczuciem w miejscach zdrowych. Jest to czucie złożone. Zaburzenia tego rodzaju czucia przebiegają często w parze z zaburzeniami innych rodzajów czucia głębokiego. Mogą one być czulsze nawet od pozostałych zaburzeń czucia. zwłaszcza w guzach rdzenia. Są najbardziej znamienne dla spraw rdzeniowych, zwłaszcza wiądu rdzenia, występują jednakże zarówno w sprawach obwodowych, jak i ośrodkowych (ogniska ciemieniowe i rdzeniowe).

Der moltk sja

Dermpleksja, to znaczy poznawanie przy zamkniętych oczach cyfr łub figur kreślonych palcem lub tępym pręcikiem na skórze, ulega odosobnionemu zaburzeniu w ogniskach korowych i ciemieniowych).

Odruchy z kończyn górnych

Z kolei przystępujemy do badania odruchów głębokich z kończyn górnych, a więc okostnowych i ścięgnowych, do których zaliczamy 4 podstawowe odruchy, a mianowicie:

1)    odruch okostnowy z kości promieniowej,

2)    odruch okostnowy z kości łokciowej,

3)    odruch z mięśnia dwugłowego (m. biceps),

4)    odruch z mięśnia trójgłowego (m. triceps).

Rvc. 62. Wywoływanie odruchu okostnowego / kości promieniowej.

1. Odruch okostnowy z kości promieniowej, tzw. odruch promieniowy, badamy w ten sposób, iż kończynę górną chorego utrzymujemy zgiętą biernie w łokciu pod kątem rozwartym, nadając zarazem ręce ułożenie

136