109 5

3.12. UKŁADY WODNO-PAROWE KOTŁÓW

ciśnienia wody o Ap_p (zwiększenie wyporu o Ap_p). Przy tak przyjętych założeniach równanie obiegu z rysunku 3.33b ma postać

wypór wypór strata ciśnienia wskutek oporów naturalny pompy w rurach i oporach miejscowych

(3.37)

gdzie: H - różnica wysokości konturu jak na rysunku 3.33a, m; /,, - zastępczy w spółczynnik tarcia w rurach całego konturu; £_z - zastępczy współczynnik oporów miejscowych; d_z-zastępcza średnica wewnętrzna rury całego konturu, m; /-długość konturu cyrkulacyjnego, m; w - średnia prędkość przepływu, m/s; g - przyspieszenie grawitacyjne, m/s².

A' celu uproszczenia zapisu można wyrazić wypór pompy przez różnicę gęstości (o — Q_m) i zastępczą wysokość H_z podnoszenia pompy

(3.38)

Ap_p = H_z(q' - Qm)g

Podstawiając do równania (3.37) wzory (3.36) i (3.38), otrzymuje się dla przyjętych założeń upraszczających wzór określający średnią prędkość przepływu czynnika w rurach parownika

w =

(3.39)

zdzie x_z — zastępcza wartość stopnia suchości mieszaniny w konturze.

Zależność (3.39) ze względu na przyjęte założenia upraszczające może posłużyć r.lko do oceny jakościowej (w celach dydaktycznych) wpływu niektórych parametrów termodynamicznych czynnika i konstrukcyjnych kotła na średnią prędkość czynnika w rurach parownika.

Do rur wznoszących (rys. 3.33a) wpływa strumień wody m_wp w stanie zasycenia o entalpii właściwej W wyniku przejętego z komory paleniskowej omamienia ciepła Q_par w rurach wytwarza się para i płynie mieszanina parowo--wodna, która na wylocie z rur wznoszących ma stopień suchości x (zawiera strumień nary suchej m_Dp) oraz entalpię

(3.40)

i_x = i' + rx

zdzie r - ciepło parowania.

Między powyższymi wielkościami zachodzą zależności wynikające z bilansów ;:epła i masy

(3.41)

109