138 4

270

a)    b)

Zawartość ROM

	A	^K1^K0	^C cx	Y	B
0: if Xj then go to 2;	0	1 0	1 0	-	-
1: go to 0;	1	0 1	—	-	0
2: execute Y^;	2	0 0	—	1	-
3: if then go to 5;	3	1 0	2 1	-	-
4: go to 10;	4	0 1	—	-	10
5: execute Yg;	5	0 0	—	2	-
6: execute Y^;	6	0 0	—	3	-
7: if ^2 then go to 9;	7	1 0	2 1	-
8: go to 5;	8	0 1	—	-	5
9: go to 14;	Q	0 1	—	-	14
10: if then go to 12;	10	1 0	3 0	-	-
11: go to 6;	u	0 1	—	-	S
12: execute Y^;	12	0 0	—	4	-
13: execute Y^;	13	0 0	—	5	-
14: ...	14

2    3    3    4

bity bity bity bity

Rys. 7.20. Mikroprogram (a) oraz zawartość pamięci ROM (h) dla Zespołu 3* (przykład 7.1)

Wybierając, na koniec, Zespół 3**, sieć działań z rys. 7.14 można posegmentować tak jak to pokazano na rys. 7.21 a. Każdemu stanowi wewnętrznemu związanemu z badaniem pewnego warunku x_r są tu przypisane dwa sąsiednie numery. Wynika to ze specyfiki Zespołu 3 , która polega na tym, że przed każdorazowym badaniem warunku Xę musi być wykonana mikrooperacja p: = x^ (patrz (7.51 b, c)), a zatem badanie warunku jest realizowane zawsze przy pomocy dwu mikroinstrukcji (stąd dwa adresy). Podobna sytuacja występuje • przy realizacji skoków bezwarunkowych.

r

Rys.

7.21. Sieć działań (przykład 7.1) z segmentami Zespołu 3**    (a)

oraz przykłady nieoptymalnej numeracji stanów wewnętrznych (b)

Każdy z nich jest realizowany przy pomocy pary mikroinstrukcji:

:    execute (p: = Xq;

A_i+J: if p then go to A^;    (7.56)

1); sytuacji tej odpowiadają adresy 9.

(potrzebne jest oczywiście Xg ^lc na rys. 7.21 a.