184 2

Ryc. 7.17. Fragment błony celulozowej pod du/yra powiękv/en>cm Ciemne struktury odpowiadają porom, których <rcdma wielkość wynosi około 45 nm

nazywamy oj? ranie zoruj, a współczynnik D - współczynnikiem dyfuzji ograniczonej.

Dyfuzja w hemodializie

Dyfuzją określamy zjawisko samorzutnego mieszania się roztworów i wyrówny -wania kh stęzeri. zachodzące w cieczach i gazach, spowodowane ruchami termicznymi cząstek Występuje zarówno w roztworach rzeczywistych, jak i układach koloidalnych. Przypominamy tu ilościowe prawo dyfuzji Ficka (podane juz w rozdziale 7.8.2.1):

S-"“£    ⁽⁷⁸⁴’

fd/ic dnAli - \zybkoić ćyiuzp. S - powierrc*fiia dyfuzji. D - wipółc/ymk dyfuzji, dotti - gralic*t

Z równania powyższego wynika, że szybkość dyfu/ji zależy od powierzchni warstw dyfundujących i gradientu stężenia. Współczy nnik dyfu/ji D zależy od temperatury i jest bezpośrednio związany z prędkością cząstek w danym ośrodku.

t Itraflltncja w hemodializie

U Ir rafii/racja (patrz rozdział 7.11.4.2) polega na przepływie roztworu kry stało idów przez pory błony wybiórczo przepuszczalnej pod wpływem gradientu ciśnienia filtracyjnego. Dla substancji rozpuszczonej o małej masie cząsteczkowej jej stężenie w ultrafiltracic krwi jest takie samo jak we krwi. Dla substancji rozpuszczonej o w ielkości cząsteczek porównywalnej z promieniem porów błony obserwuje się jej retencję przy powierzchni filtrującej. Retencja powoduje wzrost stężenia, co zwiększa transport dyfuzyjny tej substancji, zgodny z kierunkiem ultrafiltracji. a jednocześnie wyrasta ciśnienie osmotyc/ne po stronie krwi. zmniejszając o tę wartość efektywne ciśnienie filtracyjne.

184