20110409325

M

Rys. 195.Kojce typu duńskiego dla trzody chlewnej.Rzut 1 przekrój! 1 -korytarz paszowy, 2 - korytarz gnojowy, 3 - prosięta,4 - maciora /locha/, 5 - tuczniki, o - budka wybiegowa, 7 - koryta,8 - kanalik ściekowy

kojców daje oszczędność powierzchni wnętrza oraz urządzeń mechanicznych 1 stwarza warunki względnie małego zanieczyszczenia powietrza.Korytarze występują od zewnątrz. Kojce szwedzkie najczęściej używa się w tuczu trzody chlewnej /rys. 187/.

System niemiecki uwzględnia łączenie ciągów gnojowyoh z paszowymi w ramach wspólnego korytarza gnojowo-paszowego. Pozwala to na utrzymanie zwierząt w czystości 1 lokalizację ich legowisk z dala od ścian zewnętrznych /podobnie jak w systemie duńskim/, a także na oszczędne użytkowanie pomieszczeń inwentarskich.

Ściany kojców dla trzody powinny być wykonane w postaci płotu o pionowych elementach drewnianych lub metalowych. Solany z poziomych belek drewnianych w praktyce nie zdają egzaminu, gdyż ulegają zniszczeniu przez zwierzęta /ogryzanie/, rys. 195-196.

Podłogę w kojcach należy wykonywań z materiałów o niskim przewodnictwie ciepła. Dużą rolę odgrywa tu współczynnik "u", wiążący się z wielkością powierzchni przylegania ciała zwierzęcia do podłogi.Bardzo korzystny wpływ na kształtowanie się tego współczynnika wywiera słoma. Wskazane jest stosowanie rusztów drewnianych umieszczonych ok. 10 cm nad podłogą /np. opartych na słupkach/ i pokrytych matami ze słomy.