251 2

5.3. ELEMENTY UKŁADÓW CIEPLNYCH

uzupełniania strat w obiegu cieplnym. Para grzejna z upustu turbiny powoduje odparowanie wstępnie zmiękczonej wody zasilającej wyparkę. Opary po skropleniu stanowią destylat uzupełniający straty obiegu cieplnego.

Są dwa zasadnicze wykonania tych wymienników: wyparki parorurkowe, w których wężownice grzejne są zanurzone w wodzie odparowywanej oraz wyparki wodnorurkowe (obiegowe), w których rurkami przepływa woda, a para grzejna wypełnia przestrzeń międzyrurkową.

Zawartość soli w parze lub skroplinach otrzymanych z wyparki nie powinna przekraczać 8 mg/1 - dla kotłów wysokoprężnych z obiegiem naturalnym oraz 4 mg/1 - dla kotłów przepływowych. Ponieważ podczas odparowania następuje zwiększenie zasolenia wody w wyparce, w celu utrzymania stałego stężenia stosuje się ciągłe odsalanie wyparki. Stopień odsalania a = m₀Jm₂ określa się z zależności

S — S\y

(5.6)

gdzie: S_w, S_D - zawartość soli w wodzie zasilającej wyparkę i w oparach, mg/1; S - zagęszczenie soli w wyparce, mg/1.

Dla przeciętnych warunków pracy a = 0,1 h- 0,15.

Rys. 5.9. Schemat wyparki jednostopniowej 1 - para grzejna; 2 - woda zasilająca wstępnie zmiękczona; 3 - opary; 4 - odsoliny; 5 - skropliny pary grzejnej; 6 - odwadniacz

lub

Z równania bilansu wyparki (rys. 5.9) fh\(i]    is\i)fjw di'2(i2 iw) di_od(i_n iw)

ńi\(i\ -    i_sk)rj_w = m₂(i\    - i„)    + (m₂ +    m_od)(i„    - i_w)

(5.7)

(5.8)

można określić zapotrzebowanie na parę grzejną rh\, w celu uzyskania wymaganej wydajności wyparki m₂

m\

m₂[(i\ -/„) + (! + x)(i„ - i_w)] (ii isk) ?jw

(5.9)

251