304 6

304 7. Kosmetyka dekon

304 7. Kosmetyka dekon

-Jmyj ‘

ti

}Ą

Kolor otoczenia, np. ubioru czy tla, nadaje temu samemu makijażowi zupełnie inny odcień.

3.4. Nauka o kolorach

Nauka o kolorach uwzględnia zarówno obiektywne czynniki zewnętrzne (promieniowanie i powierzchnie odbijające promienie), jak i subiektywne, wewnętrzne, obejmujące odbieranie barw przez oko i przetwarzanie ich przez mózg.

Zasady mieszania kolorów mają dla kosmetyczki tylko niewielkie znaczenie, ponieważ większość używanych przez nią barwników jest z reguły gotowa i oferowana jako preparaty pokrywające. Kosmetyczki powinny skierować swoją uwagę na połączenie i tworzenie kolorowych wzorców. Do tego używa się takich kosmetyków kolorowych jak: lakier do paznokci, pomadka do ust, barwniki do brwi i rzęs, róż, cienie do powiek. Zadaniem kosmetyczek może być sensowne łączenie różnych kolorów. Chodzi przy tym o indywidualne oddziaływanie kolorów, a nie

0    konstruowanie kolorowej rzeczywistości.

Osoba zajmująca się kolorami musi mieć system odniesienia, który pomoże zrozumieć ich różnorodność

1    wzajemne oddziaływanie. Do tego może służyć rozeta kolorów. W praktyce kosmetycznej pracuje się albo z samymi kolorami albo z tablicami kolorów. Porozumienie dotyczące barw jest możliwe tylko wtedy, gdy osoby rozmawiające o kolorach jednoznacznie identyfikują barwy.

Obiektywnymi estetycznymi cechami rozróżniającymi barwy są odcienie, natężenie koloru, jasność oraz szarość. W rozecie kolorów przedstawiono sześć podstawowych odcieni kolorystycznych (żółty, czerwony [magenta], niebieski, fioletowo-niebieski, zielony, pomarańczowy). Ich barwy pokrewne pierwszego stopnia widoczne są w środkowym kręgu. Stopień natężenia koloru przedstawiono na ramionach rozety od mocnego rozbielenia do zaczernienia, nie

uwzględniając rozjaśnienia neutralnym szarym. Ji ność barwy można ocenić w porównaniu z inrn Szarości to biały, czarny, neutralny oraz wszystkie go odcienie.

Sześć podstawowych odcieni powinno być kol możliwie czystymi. Pozostałe kolory uzyskuje się p zmieszanie sąsiadujących ze sobą. Uzupełnię^ są neutralny szary do rozjaśniania barw koloroi oraz niekolorowe barwy podstawowe - czarny i

Barwność w kosmetyce nie oznacza wyłącznie cieni kolorowych. Kolory czarny, szary i biały t< należą do barw. Barwniki dominujące ilośoc w pielęgnacji włosów oraz skóry są z reguły niekc rowe, ponieważ naturalne kolory skóry i włosów (i blond, siwy, brązowy) wykazują tylko nieduże po:^| bieństwo z odcieni kolorystycznej rozety.

3.5. Kształtowanie kolorów

Zadania twórcze w kosmetyce obejmują także decyzje dotyczące wyboru barw wzorców podstawowych. Wzorce te wypracowuje się przez kształtowanie fryzury, koloru skóry i ubioru. Doradztwo dotyczące stylu jest niemożliwe bez zrozumienia barw, gdyż każda forma staje się widoczna dopiero dzięki barwie. Nie można autorytatywnie określić, jakie kolory są odpowiednie, a jakie nieodpowiednie, ponieważ w kształtowaniu kolorystyki istotne znaczenie mają aspekty estetyczne. Sytuacja ta nie zadowala jednak wszystkich zainteresowanych i wywołuje niepewność. Osoby pomagające w doborze kolorów powinny kierować się mottem: nie należy szukać harmonii odpowiadającej regułom, lecz próbować porozumieć się z klientem.