20(2) 3

i sobie głowy byle turbacyą. Oto lepiej poga-dajma o Sceponku. Musiał tez to chłopak wy-śmignąó, a pewnie ślicniuśki, bo był zawdy do mnie podobny. A wy, zamiast stać nam na zdradzie i pleść lada co, a to lepiej pogódźcie się i oddajcie wasą Frankę Sceponkowi, to im spuścimy połowę gruntu. Widzicie jaka ja dobra! chcę Frankę dla mojego chłopaka, chociaż jesteście nizsej kondycyje ode mnie.

STANISŁAW.

Nizsej kondycyje! Nizsej kondycyje! Tfy do wsyćkich dyabłów! Ani ja, ani mój tatuś, ani dziad, ciarachowi trzody nie pasał tak jak wy. Ale miarkuję ja dobrze, skąd wam się wzięło to krewieństwo ze mną, cała rzec ze wiem, ja-koście Bartkowi ani siajnego grajcara nie dali. Ho wiem! i jak trza będzie na to, przysięgnę. Teraz się boicie, cobym was nie zdał i bez to raicie mi wasego Sceponka.

KATARZYNA.

A bodajześ zmarniał z taką mową! Jeśli biorę Frankę, to z przyjacielstwa, a nie skróć jakiej śpekulacyi.

STANISŁAW.

Ja się tam za wasem przyjacielstwem nie uganiam. Dacie Sceponkowi gospodarstwo i cały grunt, to dobrze, dam mu dziewuchę; nie dacie, to i u mnie gęba nie zamarzła.

KATARZYNA.

No, no, uspokójcie się Stanisławie; będzie jak mówicie, jeno mi nie pamiętajcie, jeślim