588

15. NOWE ŹRÓDŁA I TECHNOLOGIE WYTWARZANIA ENERGII ELEKTRYCZNEJ

Dominują dwie koncepcje w budowie elektrowni heliotermicznych - scentralizowana (ang. Central Receiver System, CRS) i zdecentralizowana (ang. Distributed Solar System, DSS).

System scentralizowany polega na odbiciu promieni słonecznych z dużej powierzchni przez zwierciadła płaskie, tzw. heliostosy i skierowanie ich na absorber umieszczony centralnie na wieży o wysokości 70 — 100 m (projektowane są o wysokości powyżej 200 m) - absorber wieżowy. Heliostosy wyposażone są w odpowiednie napędy i dzięki sterowaniu komputerowemu precyzyjnie nadążają za pozornym ruchem Słońca.

W absorberze przepływowym chłodzonym wodą wytworzona para wodna bezpośrednio napędza turbinę. Natomiast chłodziwa ciekłometaliczne (sód, solo metali alkalicznych) oraz powietrze lub hel (projektowane), krążąc w obiegu pierwotnym, przekazują ciepło w wytwornicy pary tworzącej obieg wodno-parowy elektrowni (rys. 15.36). Zakumulowane ciepło w chłodziwie 3 (rys. 15.36) pozwala na pracę elektrowni ze zmniejszoną mocą w nocy i w dni pochmurne. Z uwagi na bardzo wysokie koszty budowy i eksploatacji elektrowni słonecznych z absorberem wieżowym na świecie pracuje kilkanaście tego typu elektrowni o mocy od ułamków MW do 10 MW o sprawności ok. 20% [15.41] i projektowane są do mocy 30 MW [15.38],

Rys. 15.36. Schemat ideowy elektrowni heliotermicznej scentralizowanej (wieżowej) z chłodziwem ciekłometalicznym

I - zwierciadło sterowane komputerem; 2 - absorber; 3 i 4 - zbiorniki cyrkulującego nagrzanego i schłodzonego azotanu potasu; 5 - pompa obiegowa; 6 - wytwornica pary; 7 - turbina parowa

588