Głowice tc zbudowane są z 3 lub 4 przetworników piezoelektrycznych, które wirują wokół własnej osi.
Pracuje w danej chwili tylko ten przetwornik, którego wiązka może penetrować badany obiekt pod określonym kątem.
Odmianą prezentacji B jest wizualizacja w czasie rzeczywistym. Wiązka ultradźwiękowa wykonuje ruchy postępowe lub obrotowe, przeszukując wnętrze badanego ciała z szybkością kilkunastu razy na sekundę. Jest to niezbędne w celu wizualizacji struktur ruchomych serca lub innych narządów.
Fale ultradźwiękowe padając na ruchome struktury teologiczne (np. płynące ciałka krwi) ulegają odbiciu lub rozproszeniu i zmieniają swą częstotliwość:
(19.17)
fdm- V - prpikott (rapty*u krwi. /# - c/ęttoiliwoie fali. c - prp&ott diuięku kiwi. ę - L*l po-mtęóry kierunkiem ro/efcod/rnu uę fali a kierunkiem prrepłyuu.
Musi być spełniony warunek, że krwinki i fala nie poruszają się po jednej prostej; im kąt ę jest mniejszy, tym dokładność wyznaczenia prędkości przepływu krwi jest w iększa.
(19.l7a)
v= CV
2/0cos«>
Zmianę częstotliwości można przetworzyć elektronicznie na zakres słyszalny; można wówczas słuchać tętna bijącego serca płodu w łonie matki lub zmierzyć zmianę częstotliwości.
W metodzie dopplerowskiej stosowane są przetworniki piezoelektryczne na falę ciągłą lub impulsową, w tej metodzie głowica wytwarza impulsy fal. Metoda fali ciągłej dostarcza informacji o wszystkich strukturach ruchomych leżących na drodze w iązki ultradżw iękowej. Uzyskiwany obraz jest trudny do interpretacji, jeśli na przykład wiązka trafia jednocześnie na tętnicę i leżącą głębiej żyłę.
Natomiast metoda impulsowa umożliwia pomiar prędkości przepływu krwi w wybranym zakresie głębokości, pomiarów średnicy naczynia krwionośnego i rozkładu prędkości krwi wewnątrz naczynia. Umożliwia to wyznaczenie prędkości objętościowej krwi w dużych naczyniach krwionośnych.
Pomiary prędkości przepływu krwi metodą dopplerowską wykonane są z powierzchni ciała bez koniecznego krwawego zabiegu, jak rów nież w czasie operacji na odkrytych naczyniach krwionośnych.
645