64 9

oktawy. Najczęściej stosowaną skalą starogrecką była skala dorycka, która wraz z frygijską i lidyjską stanowiły skale główne.

a) dorycka

b) frygijską

c) lidyjską

Wraz z nimi funkcjonowały tzw. skale poboczne budowane o kwintę wyżej lub niżej. Stąd też każda skala główna posiadała dwie, właściwe dla siebie, skale poboczne. Do nazwy skali głównej dodawano wówczas przedrostek hyper- (jeśli budowano skalę o kwintę wyżej, a więc hyperdorycka, hyperfrygijska, hyperlidyjska) lub hypo- (jeśli budowano skalę o kwintę niżej, a więc hypodorycka, hypofrygijska, hypolidyjska).

3.    Skale średniowieczne (kościelne). Pochodzą w prostej linii od skal starogreckich stąd ich nazwy i budowa są bardzo zbliżone. Wyróżniamy w nich cztery główne skale, tzw. autentyczne i cztery poboczne, tzw. plagalne. XVI wiek przyniósł wprowadzenie skali jońskiej rozpoczynającej się dźwiękiem C i brzmiącej tak samo jak znana nam doskonale gama C-dur oraz skali eolskiej, równobrzmiącej z również nam znaną gamą a-moll naturalną (eolską).

4.    Skala cygańska. Istnieją jej dwie odmiany. Ich wspólną charakterystyczną cechą są - oprócz całych tonów i półtonów - dwa interwały sekundy zwiększonej (trzy półtony). W pierwszej odmianie przypadają na III-IV i VI-VII stopień, a w drugiej II-III i VI-VII.

I odmiana    II odmiana

J-=-1—-:-i--tł
^a2	-- ^A 2	o Kłfipo- ^Ulł'^J	--^u ^a2

Wszelkie prawa autorskie zastrzeżone - ZAIKS © Copyright by 33 Studio Bis, Płock

- zags-aj

69