3tom147

4. STACJE ELEKTROENERGETYCZNE 296

powinny być większe niż 1% w stosunku rocznym. Tory prądowe wykonuje się z aluminium lub z miedzi i umieszcza w obudowach oddzielnych dla każdej fazy lub we wspólnych dla układu trójfazowego. Wszystkie aparaty mają konstrukcje specjalne, dostosowane do instalowania w obudowach i są umieszczane w wydzielonych przedziałach (komorach) rozdzielnicy (rys. 4.28). Izolatory wsporcze i grodziowe wykonuje się z żywic epoksydowych. Podział rozdzielnicy na szczelne przedziały gazowe umożliwia dokonywanie napraw i rewizji bez dekompresji całej rozdzielnicy. Każdy przedział wyposaża się w urządzenia do kontroli ciśnienia gazu oraz sygnalizacji uszkodzenia.

i

1

Rys. 4.28. Schematyczny podział pola rozdzielnicy izolowanej SF₆ z dwoma systemami szyn zbiorczych, na niezależne przedziały gazowe

-i

i¹

W rozwiązaniach konstrukcyjnych rozdzielnic izolowanych SF₆ można wyróżnić trzy generacje:

—    pierwszą — z obudowami indywidualnymi dla każdej fazy;

—    drugą — z obudowami wspólnymi dla trzech faz;

—    trzecią — we wspólnej obudowie instaluje się większą liczbę elementów wyposażenia rozdzielnicy.

Zaletą obudów jednobiegunowych, w porównaniu z trójbiegunowymi, jest łatwiejsze wykonanie, większa pewność pracy (wyeliminowana możliwość zwarć międzyfazowych) oraz małe siły oddziaływania dynamicznego przy przepływie prądów zwarciowych. Wadą natomiast jest większe zużycie materiału na obudowy, wyższe potencjały indukowane w obudowach, większe wartości prądu doziemnego przy uziemieniu obudów, większe straty mocy w obudowach (w obudowie obustronnie uziemionej płynie prąd „powrotny” równy ok. 96% prądu w szynie roboczej) oraz większe wymiary pola rozdzielnicy.

Obecnie w zakresie napięć do 170 kV przeważają rozwiązania rozdzielnic z obudowami trójfazowymi, natomiast powyżej 170 kV w zasadzie stosuje się obudowy jednofazowe.

Rys. 4.29. Przykład rozdzielni wnętrzowej 110 kV z rozdzielnicą izolowaną SF₆ o układzie H4: a) widok z góry; b) schemat połączeń