8. ELEKTROENERGETYCZNA AUTOMATYKA ZABEZPIECZENIOWA 492
Zasilanie obwodów wtórnych prądu stałego jest realizowane za pomocą baterii akumulatorów pracującej buforowo z zasilaczem. Układ ten charakteryzuje się możliwością poboru dużej mocy i wykazuje dobrą skuteczność w rozdziale obciążeń. Wadą układu jest stosunkowo mała pewność połączeń baterii akumulatorów z rozdzielnią wskutek zawodności aparatów zabezpieczających obwody. Do zabezpieczania tych połączeń stosuje się bezpieczniki lub wyłączniki samoczynne. Bezpieczniki nie pozwalają na przekazanie informacji o ich uszkodzeniu, natomiast wyłączniki samoczynne, choć dają taką możliwość, to jednak ich współdziałanie z bezpiecznikami na odpływach jest nieselektywne.
W stacjach elektroenergetycznych odbiorniki potrzeb własnych prądu przemiennego są zasilane napięciem 400/230 V, a prądu stałego napięciem 220 V (rzadziej 110 V). Zasilacze współpracujące z baterią akumulatorów oraz urządzenia napięcia „gwarantowanego’^ względu na pewność ich zasilania zalicza się do grupy I. Do grupy tej należą odbiorniki, dla których dopuszczalna przerwa w zasilaniu nie jest dłuższa niż przerwa automatyki SZR potrzeb własnych lub automatyki SPZ linii zasilających. Zagadnienia związane z potrzebami własnymi prądu przemiennego i stałego omówiono szerzej w rozdz. 4.
Potrzeby własne prądu przemiennego
Wymagana pewność zasilania potrzeb własnych stacji zależy od roli, jaką stacja pełni w systemie elektroenergetycznym lub w układzie elektroenergetycznym zakładu przemysłowego. Każda stacja musi mieć przynajmniej dwa niezależne źródła zasilania potrzeb własnych o największej pewności (w stacjach węzłowych — trzy niezależne zasilania). Podstawowe zasilanie stanowią transformatory przyłączone do uzwojeń pomocniczych transformatorów mocy o napięciu 400/220,400/110 lub 220/110 kV. Zasilanie rezerwowe stanowi transformator potrzeb własnych zasilany z sieci średniego napięcia. W zależności od ważności, rozdzielnia potrzeb własnych może również współpracować z agregatem prądotwórczym. Przykład takiego układu pokazano na rys. 8.13.
Rys. 8.13. Schemat strukturalny zasilania potrzeb własnych prądu przemiennego z agregatem prądotwórczym
W stacjach szynowych 110 kV, w których jest duża liczba pól 110 kV oraz rozdzielnia średniego napięcia 24-polowa, potrzeby własne można rozwiązać w sposób przedstawiony na rys. 8.14.
W powszechnie stosowanych stacjach elektroenergetycznych pracujących w układzie H, zasilanie potrzeb własnych jest realizowane wg schematu podanego na rys. 8.15. Na łączniku sekcyjnym należy przewidzieć automatykę SZR przełączającą odbiory na istniejące zasilania.
Rys. 8.14. Schemat strukturalny zasilania potrzeb Rys. 8.15. Schemat strukturalny zasilania potrzeb
własnych prądu przemiennego stacji 110 kV własnych prądu przemiennego stacji 110/SN
Potrzeby własne prądu stałego
Źródłem prądu stałego są najczęściej baterie akumulatorów. Schemat funkcjonalny zasilania potrzeb własnych prądu stałego 220 V przedstawiono na rys. 8.16. W układzie
SA SA
Zasilacz 400/230 V
Zasilanie 1
Tr2f
HZZI Sekcja B 1
Zasilanie 2
Zasilanie 1 Zasilanie Z
Zasilacz 400/230 V
Rys. 8.16. Schemat strukturalny zasilania potrzeb własnych prądu stałego 220 V
Sekcja 1 220 V.
220 V-
przewiduje się dwa zasilacze, z których każdy składa się prostownika współpracującego z baterią akumulatorów. Każda sekcja może być zasilana z dowolnie wybranego zasilacza. Układ umożliwia prace jednego kompletu bateria-prostownik na obydwie sekcje szyn równocześnie (niedopuszczalna jest praca równoległa obu prostowników na wspólne szyny sekcji).
Rozdzielnica zapewnia zasilanie:
— napięciem stałym 24 V urządzeń telemechaniki,
— napięciem stałym 220 V przetwornicy tyrystorowej,
— napięciem przemiennym 400/230 V — zasilanie podstawowe przetwornicy tyrystorowej i zasilacza.
Podstawowym elementem tej rozdzielnicy jest przetwornica (dawniej elektromaszynowa, obecnie tyrystorowa), która umożliwia następujące rodzaje zasilania odbiorów:
— źródło podstawowe — przetwornica, rezerwą jest zasilanie z sieci;