78,79

opowiadanie, a uczestnicy próbują wykonywać pasujące do niego ruchy. Aby przedstawienie tej ekspedycji do dżungli było jeszcze bardziej realistyczne, można w tle puścić cicho odpowiednią muzykę.

Prowadzący rozpoczyna:

„Wyobraźcie sobie, że jesteście w ekspedycji do dżungli.

Znajdujecie się pośrodku głębokiego lasu... Wszystko jest zarośnięte... Nie można rozpoznać żadnej drogi... Zwisające z drzew liany muskają wasze twarze... Jest ciemno i wilgotno... Musicie bardzo wytężać wzrok... Pocicie się... Z trudem torujecie sobie drogę... Za pomocą noża wycinacie przejście... Nagle zauważacie, że zagradza wam drogę wielki pień drzewa... Próbujecie się przez niego przedostać... Ześlizgujecie się... Próbujecie jeszcze raz... Próbujecie przedostać się na drugą stronę za pomocą liany... Po drugiej stronie pnia lądujecie w dole z biotem... Z trudem wydostajecie się z biota... Dokuczają wam moskity- Próbujecie je przegonić... Głowy musicie chronić przed spadającymi w dót orzechami kokosowymi... Jesteście strasznie spoceni... Wachlujecie się dużymi liśćmi... Przestraszyła was papuga... Jesteście bardzo głodni i zrywacie jakieś jagody... Wkładacie je do ust... i szybko znowu wypluwacie, ponieważ mają one gorzki smak... Strasznie chce się wam pić... Przetykacie ślinę... Droga coraz bardziej się zwęża - Trudno wam oddychać... Ze zmęczenia osuwacie się na ziemię... Pomimo że staracie się z tym walczyć, nie możecie się podnieść... Jesteście tacy zmęczeni... Aż wreszcie zasypiacie..."

Opowiadanie można przerwać w tym miejscu. Ale można w nim również uwolnić uczestników od tego stanu zmęczenia i doprowadzić ich bezpiecznie do jakiejś wioski. Oczywiście historia ta może być dowolnie uzupełniana albo też można opowiedzieć coś zupełnie innego. Ważne jest tylko, aby zawsze dobierać takie słowa, żeby możliwe było ich przedstawianie w formie pantomimy przez członków grupy.

Zabawa dworcowa

Prowadzący czyta lub opowiada historię, do której uczestnicy na jego znak - wydają, w zależności od przydzielonych im przed

/n

„Odsunąć się!"

rozpoczęciem zabawy ról, odpowiednie odgłosy. Role mogą być na przykład takie:

Zawiadowca stacji: Sprzedawca lodów: Sprzedawca kiełbasek: Ojciec Malinowski: Lidka Malinowska: Ciocia Emilia:

Wujek Henryk:

Zegar dworcowy: Lokomotywa:

Pociąg:

Drzwi wagonu:

„Lody cytrynowe, lody czekoladowe! „Gorące kiełbaski!"

„Do widzenia!"

„Powodzenia!"

(odgłosy płaczu)

„Uważaj na siebie"

„tik-tak, tik-tak"

„Pufff"

„czu-czu-czu-czu-czu"

„trzask"

Należy wymyślić tyle ról, aby wszyscy uczestnicy mogli brać udział w zabawie. W przypadku bardzo licznych grup można przydzielić jedną rolę kilku osobom. A oto historia dworcowa: „Wskazówka na zegarze dworcowym... przesuwa się dalej. Ciocia Emilia... żegna się z Lidką Malinowską... i z ojcem Malinowskim... Zawiadowca stacji... podnosi już lizak, lokomotywa... ciągnie wagony, drzwi... zamykają się z trzaskiem. Pociąg... rusza. W tle słychać sprzedawcę lodów... i sprzedawcę kiełbasek... Ciocia Emilia cicho płacze... Pociąg... znika w oddali. W ciszy słychać już tylko zegar dworcowy..."

Opowiadanie można dowolnie zmieniać, wydłużyć je albo wymyślić zupełnie nowe. Ważne jest, aby każdy uczestniczył w zabawie możliwie jak najczęściej.

Atte katte nuwa

Uczestnicy siedzą w kole. Prowadzący opowiada na początku krótką historię o rodzinie Eskimosów, która udaje się na polowanie na wieloryby albo foki. Następnie wszyscy uczą się tekstu i melodii „rybackiej piosenki", aby potem móc iść razem z tą rodziną na polowanie. Podczas gdy grupa w każdej z pięciu zwrotek śpiewa ten sam tekst,

79