Adam Asnyk Kwiat paproci

Adam Asnyk - Kwiat paproci

Zakwita w puszczach dziwny kwiat paproci, Na jedna chwile w tajemniczym cieniu Cały świat blaskiem czarodziejskim złoci, Lecz można tylko dotknąć go w marzeniu.

Młodość, co wierzą sama cuda tworzy,

Umie go dojrzeć w cudowności lesie,

Żadne widziadło w biegu jej nie strwoży Pewnej, że skarb ten na sercu uniesie.

A choć nie uszczknie kwiecia ideału,

Co pod jej ręką jako sen przepada,

Jednak ma chwilę ekstazy i szału, yv której jest pewną, że niebo posiada,

Gdy się dwa serca spotkają tęskniące,

Pełne nadziemskiej piękności i żalu,

Gdy objawienie miłości jak słońce Na ust spłonionych zabłyśnie koralu;

Gdy po raz pierwszy drżące a wstydliwe Te usta w jeden pocałunek spłyną,

Gdy przez nie dusze połączyć się chciwe Jako dwie fale w oceanie giną -

Natenczas w uczuć wezbranych powodzi, </Vtej błyskawicy duchów idealnej,

Kwiat ów cudowny tajemniczo wschodzi I w pocałunku kwitnie niewidzialny!

Tyle też jego trwania. Gdy z zachwytu Zbudzona dusza chce go ująć w dłonie -Zniknął bez śladu... Tylko wśród błękitu Zostały po im jakieś dziwne wonie.