DSC00211

punktu końcowego boku osnowy Podczas pr/ąsuwu /ngęgok kołowy lupki nie powinien schodzić z linii. Duże skręcenia należy tisumió %8 pomocą przesunięciu całego nanośnika, zaś do małych przesunięć można wykorzystać wkręty 21, 22.

9)    Cofnąć liniał Y-Y wraz z lupą do punktu początkowego linii pomiarowej. Odczyty na obu liniałach muszą być wtedy dokładnie równe zer*),

10)    Wymienić lupkę na nakłuwać/ i rozpocząć nanoszenie punktów sytuacyjnych. Kartowanie punktów sytuacyjnych szczegółów polega na nastawianiu noniusza N, na

odczyt równy odciętej kartowanego punktu oraz noniusza Ny tta odczyt równy rzędnej tęgo punktu. Po nastawieniu miar należy nakłuć jego położenie, zaś po skartowaniu kolejnych punktów, połączyć je zgodnie z rysunkiem sytuacji terenowej na szkicu pniowym, starając się nie poruszyć przy tym nanośnika, Noniusza N_t, Nu są podwójne, czyli posiadają opisy skierowane w obie strony (dfa dwóch różnych kierunków linii pomiarowych i rzędnych wprawo oraz w lewo). Podczas nastawiania miar należy korzystać z. tej strony noniusza, której opis jest zgodny z kierunkiem wzrostu miar bieżących lub rzędnych. Dokładność noniuszówjest równa OJ mm w skali mapy, co dla miar terenowych odpowiada dokładności kartometrycznej mapy A obliczonej według podanego wcześniej w/oru (12,3).

Podczas kartowania należy sprawdzać poprawność pomiaru I naniesienia punktów sytuacyjnych, wykorzystując do tego celu miary kontrolne zaznaczone na szkicu. Ewentualne różnice pomiędzy pomiarem graficznym I terenowym dla szczegółów I grupy nie powinny przekroczyć ±0,4 mm w skali mapy.

Sprawdzenie nanointkuprostokątnego obejmuje kontrolę prostopadłości liniałów X-X i Y-Y wykonywaną następująco:

•    Orientujemy nanośnik wzdłuż jednej z dłuższych linii siatki kwadratów mapy naniesionej niedawno sprawdzonym koordynatograłem,

•    Zerujemy odczyty na obu noniuszach, ustawiając jednocześnie lupkę nanośnika na wybrany punkt siatki kwadratów,

| Za pomocą pokrętek P_x, P_y nastawiamy znaczek lupki na kolejne punkty siatki, korzystając przy tym z maksymalnych zakresów obydwu liniałów i wykonujemy odczyty na noniuszach. Odczyty te nie mogą się różnić od miar teoretycznych o wartość większą od ±0,ł5 mm.

12.6.5. Nanoszenie szczegółów sytuacyjnych zdjętych metodą biegunową

Do kartowania punktów sytuacyjnych zdjętych metodą biegunową stosuje się różnego typu nanośniki biegunowe. Dla szczegółów III gnipy można wykorzystać opisany w ust. 10.16 nanośnik tachimetryczny. Do nanoszenia szczegółów I i II grupy służy bardziej dokładny nanośnik rolkowy NBI (rys. 12,17) produkcji PZO w Warszawie, Nanośnik ten składa się z dwóch połączonych przegubowo ramion: jednego zakończonego licznikiem kątów w postaci rolki toczącej się po podkładzie mapowym I drugiego, będącego liniałem wyposażonym w podziałkę odległości.

Kąt między ramionami można ustawiać dowolnie, lecz podczas pracy najbardziej dogodne jest prostopadłe ułożenie ramion, ‘śruba przegubu jest przewiercona na wylot, a do znajdującego się w niej otworu wkłada się igłę bieguna zakończoną u góry ciężarkiem o przekroju poprzecznym w kształcie półksiężyca. Ostrze grubej igły nanośnika umieszcza się w otworku specjalnej pinezki, której cienką igłę wbijamy do podkładu w punkcie stanowiska pomiaru biegunowego. Niedopuszczalne jest wbicie grubej igły bezpośrednio w podkład mapowy, ponieważ wtedy powstanie w nim spora dziura o średnicy ponad