DSC00222 2

Oem/Kw

, ...., _lllLv,MskiMK> korespondowały * myślą poszukiwaczy luU„. akóu kuliuo *whodnioouropej»Wo| (tfymwPitini Cty**, . T;;hetek li.ciau.rv crl.vck.cj) oraz z analopuzną na wschodził. r/<‘koni> ..    „ uypramt Igora. czeski Rfko/ns knUodwor-

*₁XLh^; ( hc>k.k.....kicyo s,al\ sic i"spi'.u i., .lo poszukiwań kładów

i , r„wk..-i fflofri. odpowiednika H*l ^llu,l>‘ ^l!>''^0,1 ""aznn popu. i^rr'¹", ,rcm • lc-rml zwia-a.m I. z |H.ws.anicm Polski. !<•(•<. zbiory lulki,,. ' ‘ . ,|..„„|vos,awulv uasHlkn .c Wołano je jako Sfm-iiy stawu,,.

W***^*^⁹⁷i

( Jimlikowski u\wari »>clk. wplcw na huialuiy polska (związek litera-która znalazła swoich odbiorców „pod strzechą" i kul. pieśni ludu-„Cl wynUnic sa obecne w Epilogu - Tana Tadeusza). Był patronem bohaicscm S a Dominika Nlagnus/rwskirgo M/s/rz. I„uc-_;._tn Siemienski przedstawił go w opowiadaniu Przygoda podróżnika 118-10). Pcm >zcchnie utożsamia się barda Zoriana z Króla-Ducha -►Juliusza Słowackiego z Chodakowskim.

Ciemność

U latach 1865-1S66 ->Cyprian Norwid zaczął pracować nad cyklem \rierszy - \jde mecum. Ewentualna edycja tego cyklu miała stanowić realizację dwóch celów poety. Po pierwsze, chodziło o zebranie większej liczb) tekstów lirycznych, głównie nowych, ale także takich, które Norwid napisał wcześniej i opublikował w czasopismach, czyli w edycjach z natury ulotnych. Po drugie. Norwid zamierzał przedstawić w Vade-mecum swój program poetycki w sposób nowatorski. Stąd też w omawianym cy-kłu. niestety niewydanym za żyda autora, pojawiło się wiele utworów o charakterze autotematycznym, m.in. Ciemność.

Ciemność to tekst odnoszący’ się do siły wrażeń, „impresjonistyczny”, w którym istotną funkcję pełni gra światła i ciemności. Opisuje mające znaczenie symboliczne zmagania płomienia świecy. Początkowo wydaje -ię. że zgaśnie zalany woskiem. Jednak rozgrzany wosk, wspomagany przez, staranne obdnanie knota, zaczyna dodawać płomieniowi blasku.

W omawianym wierszu Norwid potępiał czytelników szukających lat-*>ch, rozrywkowych tekstów oraz krytyków (doceniających jedynie j.dzieia o charakterze komercyjnym, schlebiających niewyrafinowanym gUMom niewy kształconych odbiorców) takie teksty polecających. Wyma*

gal 0(1 czytelnika samodzielne j myśleni-

rńwnywaneRO z wysiłkiem wierzącego _k'tó™'^<:klualncK⁰ wysiłku, p,,. stycznym uniesieniu, pragnie dotrzeć do Boe, T ^m,K"^i<wV. w _mi. ko u,ki odbiorca, zdolny po konać ziemskie^Crd,jlbow'cm,żctyl. prawdę, czyli odkryć sens poetyckiego nrzesbn!''"™'³ ‘ ^m"“ ^poina{

Poezja Norwida programowo zrywała / obuwia,..; i cowaną przez wielkich poprzedników p,_x.,_v _ Z* “""encją wypra-rzc, skierowanej do szerokiego grona czytelników    ^{w <,dW}

nowe rozwiązania artystyczne, stawiał czytelnikowi wv t ^proponuW _Wy -    do ..............

Cyganeria warszawska

W latach trzydziestych i czterdziestych w większych miastach euro-pejskich artyści tworzyli grupy, których członkowie (pisarze, w mniejszym stopniu malarze i muzycy) wyróżniali się obyczajowo swobodnym stylem życia i ekscentrycznym strojem. Ta odmienność była formą prote stu przeciw uprzedzeniom społecznym i etykiecie salonowej. Artyści, uprawiając kult sztuki, manifestowali pogardy* Ula „zjadaczy chlcba", ich zdaniem nierozumiejących powołania artysty i prawdziwego piękna. Tych kontestujących twórców określano mianem cyganów (z języka francuskiego - le bohenuen znaczy „cygan”), a ich ugrupowania cygjmerią (fr. la boheme). W Europie najbardziej znaną była cyganeria paryska, lej życie opisał Honoriusz Balzak w powieści Król cyganerii (18-10) i Henri Murger w Scenach z życia cyganerii (wydana w roku 1848). W roku 1838 podobna gru pa powstała w Warszawie. Mianem cyganerii określił ją dopiero w roku 1881 Aleksander Niewiarowski. Sami zaś nazywali siebie „miodu pi.sm.cn nością warszawską”. Określenie to po raz pierwszy zostało

grupy Teofila Lenartowicza. ^^^arniach. Zafascynowani ludem

Cyganie spotykał, s.ę ^w    Chodakowskiego wyprawy knjo

organizowali wzorem -* /oriana śk