DSC04211

228 MM MY W YMTI^,,>‘‘*VV IA I MTKATYOftAKfA

WĄCHOCK

/wn M/YNU(

GDONOW

MII I I Dl V/

4/310

S000C

ZDARZENIE BLAKE m

42000.

M500

142550

3650||

67600.-71700 P

71600 - | •7220011 72950|| \    -75900-

306860

318300

ZDARZENIE

CHEGAN

80000

15000

100000

?20000

352000P

4

-> O C *3

Fig. 86. Niektóre podstawowe profile lessu w Polsce (Wąchock i Zwierzyniec wg L. Lindnera, T. Madeyskiej, 1980; Odonów, Nieledew i Radymno wg H. Ma-

ruszczaka, 1980, uproszczone)

l — iluwialny poziom glebowy (gleba lasów mieszanych), 2 — czarnoziem, 3 — poziom glejowy, 4 — less, 5 — less w facji soliflukcyjnej, 6 — piasek ze żwirem, 7 — glina zwałowa, P — zlodowacenie południowopolskie, M — interglacjał mazowiecki, S — zlodowacenie środ-kowopolskie, E — interglacjał eemski, B — zlodowacenie północnopolskie, H — holocen dolinie Wieprza, Bugu, Bystrzycy i Wisły występuje pospolicie facja flu-wialno-limniczna lessu, znana pod lokalną nazwą „mułków spiczyń-skich” (A. Jahn, 1956) z mięczakami Gyraulus, Sphaerium corneum (Lin-naeus) i Pisidium. W górnej części tych osadów występują peryglacjalne struktury zmarzlinowe. Brak w nich klinów, co w połączeniu z litofa-cjalnym typem osadów świadczy, że w początkowym okresie ich akumulacji panował klimat subarktyczny o cechach oceanicznych. Zwiększenie wpływów kontynentalnych nastąpiło w końcowym etapie akumulacji i zaznaczyło się w większym stopniu we wschodniej części kraju, sprzyjając tam akumulacji lessu subaeralnego.

Osady rzeczne są poznane znacznie słabiej aniżeli osady eolicznę-Z dużym prawdopodobieństwem można do nich zaliczyć piaski ze żwirami podścielające less w dolinie Wieprza poniżej KrasnegostaW^u (J. E. Mojski, 1964). Ich miąższość wynosi zaledwie kilka metrów- w powiadają im być może piaski rzeczne „wstępującej fazy wiirinu °P^Ł