DSC00166 2

372

/1.3. Metody pomiaru sytuacyjnego

Dla funkcjonalności pomiaru i zachowania jego wystarczającej dokładności domiary prostokątne (rzędne) nie powinny być zbyt duże. Odpowiednie wymagania dotyczące ich dopuszczalnej długości i dokładności odczytu zostały zestawione w tabeli 11.1.

11.3.2. Pomiar sytuacyjny metodą biegunową

Metoda biegunowa pomiaru sytuacyjnego jest sposobem określania położenia punk tów sytuacyjnych, polegającym na bezpośrednim wyznaczeniu ze stanowiska instrumentu domiarów (współrzędnych) biegunowych.

Domiarami biegunowymi punktu sytuacyjnego P (rys. 11.9). określającymi jego po łożenie względem pojedynczego boku osnowy pomiarowej, są:

1)    kąt poziomy a z wierzchołkiem w punkcie osnowy A. zawarty pomiędzy bokiem osnowy pomiarowej AB a kierunkiem na zdejmowany punkt P.

2)    odległość zredukowana d pomiędzy stanowiskiem A instrumentu kątomierc/ego a punktem sytuacyjnym P.

Podczas pomiaru sytuacyjnego obiektów poszczególnych grup dokładności długość celowej i średni błąd jej pomiaru muszą spełniać wymogi instrukcji G-4 dta metody biegunowej podane wyżej w tabeli 11.2.

Tabela 11.2: Domiary biegunowe

B

■©

Grupa dokładności	Celowa do punktu sytuactmto
	Dopuszczalna długość	Średni błąd pomiaru odległości
/	< 160 m	<0,07 a
a	<400*	<070 »
m	<600 m	<0.3$ a

* ....

P

Rys. 11.9. Domiary biegunowe: a. d

Stanowiskami instrumentu powinny być punkty osnowy szczegółowej i pomiarowe; lub punkty posiłkowe wytyczone teodolitem na bokach tych osnów. Na każdym stanowisku instrumentu należy zaobserwować dwa kierunki nawiązujące (orientujące) do dwóch sąsiednich punktów osnowy pomiarowej lub szczegółowej. Dalszy punkt orientacji jest punktem głównym, zaś bliższy - punktem kontrolnym. Odległość do zdejmowanych punktów sytuacyjnych obiektów I grupy nie może przekraczać podwójnej odległości od stanowiska do punktu głównego, natomiast dla punktów znajdujących się na obiektach U i Ił! grupy dopuszcza się długość celowej dochodzącą do czterokrotnej długości głównej celowej orientującej.

Podczas pomiaru szczegółów należących do II i HI grupy dokładności dozwolona jest także lokalizowanie stanowisk instrumentu na trwałych, jednoznacznie identyfikowanych punktach sytuacyjnych I grupy z orientacją na inny stabilizowany punkt tego typu, położony w odległości wynoszącej co najmniej 100 m. Długości celowych do mierzonych punktów nie mogą być w tym przypadku większe niż długość celowej orientującej.

Pomiar punktów sytuacyjnych należących do I grupy szczegółów musi być spraw* dzony za pomocą miar kontrolnych takich jak: miary czołowe, miary do punktów przecięć konturów lub ich przedłużeń z bokami osnowy, odległości od punktów innych obiektów, niezależny pomiar z innego stanowiska.

Po zakończeniu pomiaru sytuacyjnego na stanowisku należy sprawdzić stałość instrumentu przez ponowne wycelowanie na jeden z punktów orientacyjnych. Obydwa analogiczne odczyty na kole poziomym: początkowy i końcowy powinny być zgodne /.imana