DSCF1922

ll

?<Oi

Bi

N,

tu

•acji

ii

|n|

od siaĄ iejsce segrt ranych, biu ową kostni konieczuk na tyrotk lontariack. iomy rtago-się do dali sytuacjad ezależnic oi i czasu po-dćim^.prfl st topodsfr jiunasnd następuj⁴ icjonal^

■

niany

II

ian*' try¹'

glti

M

7

spektrum czterech faz tej aktywności. Nadal preferowany jest model reagowa „ja z pomijaniem innych faz.

i Zarządzanie kryzysowe w Polsce prezentuje się jako aktywność czteropo-óomową⁴⁰⁴, przy czym wszystko dotyczy wyłącznie reagowania. Obejmuje ona;

II działania rutynowe z dowodzeniem w miejscu prowadzenia akcji (służby, samorząd);

21 działania związane z koordynacją (wyższy szczebel samorządu);

3/ wspieranie przedsięwzięć realizowanych przez niższe szczeble (wojewoda);

4/ zarządzanie centralne⁴⁰⁵ związane z działaniami w stanach nadzwyczajnych.

Jest to preferowany model organizacji działań - próba połączenia rozwiązań z przeszłości z nowymi uwarunkowaniami, ale tego powiązać się nie da. Doświadczenia krajów zachodnich wskazują jednoznacznie na to, że szczebel centralny odgrywa poważną rolę tylko i wyłącznie w stanach nadzwyczajnych. Ten szczebel nigdy i nikogo nie może i nie musi zastępować. Niższe szczeble są samorządne i wykonują wiele przedsięwzięć, także w zakresie bezpieczeństwa we własnym zakresie. U nas niestety obserwujemy częste ingerencje wyższych szczebli podczas każdego zdarzenia o większej skali.

Analiza prezentowanych aktualnie poglądów dotyczących fazy reagowania (pierwszej fazy etapu realizacji) pozwala formułować wnioski prowadzące do ich koizeni osadzonych w przeszłości w bardzo odmiennej rzeczywistości. W krajach zachodnich, które nie doświadczały w swojej historii skutków totalitarnych systemów sprawowania władzy, reagowanie jest skoordynowanym działaniem podmiotów autonomicznych z samorządem w roli głównej. Dostosowanie reagowania do wymogów odbywa się w drodze rozszerzania lub zawężania rozmachu prowadzonych działań poprzez wzmacnianie jego zdolności prowadzenia działań, nigdy zastępowania np. burmistrza. W krajach Europy Wschodniej, gdzie przez długie lata dominowała doktryna militarna, reagowanie polega na kaskadowym włączaniu do działań coraz to wyższych szczebli administracji i ograniczaniu kompetencji niższych szczebli, z tendencjami do wyznaczenia komisarzy włącznie⁴⁰⁶.

W krajach zachodnich podczas reagowania, a niekiedy już podczas wystąpię nia symptomów zagrożenia, stopniowo rozwija się centra operacyjne⁴⁰⁷ miejsca, I ^zktórych cały czas realizuje się monitorowanie sytuacji oraz kontrolowanie i ko pjpynowanie przebiegu działań⁴⁰⁸. Są to elementy ważne, ale nic jedyne systemu

I ** I- Wolanin, Zarys teorii bezpieczeństwa obywateli, Warszawa 2005, str. 52.

Hg Pogrubienie - J. G,

Taka propozycja padła na jednym z posiedzeń zespołu centralnego podczas powodzi w 1997 r v W krajach zachodnich ta nazwa jest stosowana na każdym szczeblu (operation ang. znaczy działanie). W W krajach zachodnich na każdym szczeblu funkcjonuje jedno (zintegrowane) centrum operacyjne.

i •’ >