DSC49

j—g    Moaoc 17

m

garwname DM2AP1 haiarochromatyrty ramion fcróOoch chromosomu 15 oraz h*—cchramatyny konatyluTywnejj chromoaomów 1. fi, 16. Y

_T5atwg^ _fj 1 2vlHaM lachwfir h—nr— do rtaiyfiral chromoaomó*

^1 - 1 fcati	ZaiM««Mk da UcatyikjK)l
1 Q	; ■ rri du b ckaawomu* i tch iboragt
I ^	)--■■■■ ■ | wazy-dfcjcii draamoaAa, wariantów, ■urtulufiii znych dwoaMaaaaa Y, tmtktbm i regionów centromero wy ch draaaoaaów afcroccntrycznych ^r'
j *	wszystkich draaomda i aberracji, szczególnie tych | amapar rnunajrh w dysulnych regionach chromosomów
C . ____—	regionów c&stramcrowych chromosomów oraz w arian- ! Sów ■arifałogiczaycb hctcrochromatyny ko—tytatywnej diroaaoeomów 1, 9, 16, Y i wszystkich chromoaoroów . ikrocaatrycznyoh
J iapawMiiińa jąderka na krótkich ramionach chramnso-A^MOR I mów ikroccscycznych 13-15,21-22 i ich wariantów mor-| fcśopcaiydi
PA/DAF1	hal—ochron—ypy okołoccntromerowej chromosomów 1, 9, 16, Yq, ak aaj częściej chromosomów markerowych za-a-—ająryrh krótkie ramiona 15 (zobacz pkt 16.1.4)
RBA | (rwpkśmjjm prątki R)	—dtywMio, późno replikującego się chromosomu X

17.1.4. Zasady analizy kariotypu

Wynik badania cylogcnctyczncgo musi być wiarygodny, ponieważ decyduje on

o sposobie leczenia danego pacjenta. Istnieją określone zasady analizy kanotypu:

-    analiza liczby chromosomów w 15—20 metafazacb; gdy podejrzew amy jakiekolwiek aberracje, liczymy co najmniej 30-50 metafaz,

-    dokładna analiza obrazu prążkowego chromosomów w 3-5 metafazacb (najczęściej prążki G),

-    dostosowanie stopnia rozdzielczości prążkowej analizowanych chromosomów do wskazania, które zadecydowało o badaniu.

Rozdzielczość prążkowa w granicach:

-    400 prążków wystarcza do stwierdzenia aberracji chromosomowych liczbowych faneupłoidii) i większości dużych zmian strukturalnych,

-    550 prążków wystarcza w przypadku małych aberraqi strukturalnych, spotykanych w zespołach cech dysmorfieznycb. zespołach wielu wad i w niektórych przypadkach opóźnienia psychoruchowego,

-    850 prążków umożliwia wykrycie mikrodelecp w takich zespołach klinicznych, jak zespół Pradera-WiUego/Angeimana del(ł5Xqll-2;ql3). zespół Millera-Dieckera deI(17Xpl3J)_t zespół Di Georgea dcli22KqlI.2).

Najbardziej wiarygodną, prostszą i mniej pracochłonną frHmfrą w przypadku diagnostyki mikrodelecji jest FISH fang. fiwrescence in situ hybhdcatkm).

17.1.5. Hybrydyzacja in situ

Obecnie cytogeneryka wykorzystuje metody molekularne, takie jak hybrydyzacja in situ sond DNA, w tym hybrydyzacja fluorescencyjna in situ FISH. Sondę komplementarną do znanej sekwencji znakujemy markerem fluorescencyjnym (np. fluoresceiną) i hybrydyzujemy z chromosomami znajdującymi się na szkiełku mikroskopowym (ryc. 17.9), następnie preparat oglądamy w mikroskopie fluorescencyjnym. Dzięki tej technice możemy identyfikować całe chromosomy lub tylko ich regiony, ponieważ sondę molekularną stanowią fragmenty DNA komplementarne do badanego regionu chromosomu. Sondy mogą rozpoznawać różne regiony, np. centromerowe, telomerowe, specyficzne dla danego ramienia lub też całe chromosomy. Techniką FISH możemy identyfikować kilka różnych sekwencji DNA, stosując różne fluorochromy emitujące fluorescencję o odmiennej długości fali.

Dzięki metodzie FISH możemy między innymi:

-    znając sekwencję jakiegoś genu, zlokalizować jego położenie na chromosomie (ryc. 17.10a),

-    identyfikować chromosomy markerowe - fragmenty chromosomów niewiadomego pochodzenia (ryc. 17.1 Ob),

-    identyfikować addycje chromosomowe niewiadomego pochodzenia.