DSC39

98

profilu glebowego. Następuje wówczas wymywanie    .

2

3

4

5

6

7

Ryc. 40. Zmienność pokrojów sosny rosnącej w różnych warunkach siedliskowych, na siedlisk

najbardziej suchych (1) do najbardziej wilgotnych (7) (Ellenberg 1986)

Pod względem florystycznym roślinność borów jest na ogół ubo®. W runie przeważają krzewinki o mięsistych owocach oraz mchy. Wiele jest^

również roślin kłączowych, rosnących w miękkim gruncie, pokrytym warstwą mchu i igliwia.

Lasy iglaste z klasy Vaccinio~Piceetea tworzą zbiorowiska borów sosno, wych i mieszanych z przewagą sosny zwyczajnej (związek Dicrano-Pin oraz bory iglaste z dominacją świerka, jodły i kosówki (związek Piceion hśietk = Yaccinio-Piceioń). Lasy ze związku Dicrano-Pinion, zwane borami sosno, wymi i mieszanymi, są rozpowszechnione na niżu. Pojawiają się na ubogich i średnio żyznych glebach, gdzie sosna znajduje optymalne warunki rozwoju Drzewa liściaste, takie jak buk i dąb, jeśli występują, to zajmują najwyżej miej. sce w warstwie podrostu. Warunki wilgotnościowe w obrębie tej grupy zespołów są zróżnicowane. Z jednej strony są to bardzo suche siedliska, często graniczące przestrzennie z murawami piaskowymi (klasa Koelerio glaucat--Corynephoretea canescentis syn. Sedo-Scleranthetea), z drugiej zaś siedlisla bardzo wilgotne, graniczące z torfowiskami wysokimi (klasa Oxycoccib •Sphagnetea). Na podłożu zasobniejszym tworzą się bory sosnowe mieszane, gdzie udział drzew liściastych i iglastych w drzewostanie jest czasem równorzędny. Tam też pojawia się bogate podszycie i runo złożone przede wszystka z gatunków właściwych dla borów, ale także z roślin a wisk lasów liściastych (klasa Querco-Fagetea). Bogate