Ze względu na różne ukrwienie tkanek i narządów szybkość przepływu krwi jest zróżnicowana, a w związku z tym jest różne rozmieszczenie leków w poszczególnych tkankach i narządach.
Do narządów dobrze ukrwionych należą:
Serce, płuca, nerki, mózg oraz gruczoły wydzielania wewnętrznego, dlatego też transport leków do tych tkanek następuje szybciej niż np. do tkanki kostnej, która jest słabo ukrwiona.
Znajomość dystrybucji leków do określonych tkanek czy narządów jest bardzo ważna dla ustalenia ich skuteczności terapeutycznej i toksyczności (przechodzenia do płodu czy mleka matki).
Transport leków przez błony biologiczne odbywa się na zasadzie dyfuzji biernej - czyli zgodnie z gradientem stężeń, a więc od stężenia wyższego do niższego, co nie wymaga ze strony organizmu nakładu energii, (ryc. 1.3)
O szybkości tego procesu decydują:
1. Wielkość cząsteczki (cząsteczki o masie do 150, czyli małe, szybciej dy fundują)
2. Rozpuszczalność w lipidach (rozpuszczalne w lipidach łatwiej dyfundują)
3. Stopień jonizacji - niezdysocjowane cząsteczki przechodzą łatwiej od zdysocjowanych, czyli zdysocjowane odpychane są przez ładunki równoimienne lub wiązane przez różnoimienne.
Ponieważ większość leków to słabe kwasy lub zasady wobec tego o stopniu dysocjacji i transporcie decyduje Ph środowiska.
4