Foto2337

Art. 11.

1.    Rządowe Centrum Bezpieczeństwa zapewnia obsługę Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów, Zespołu i ministra właściwego do spraw wewnętrznych w sprawach zarządzania kryzysowego oraz pełni funkcję krajowego centrum zarządzania kryzysowego.

2.    Do zadań Centrum należy:

(■••)

6)    współdziałanie z podmiotami, komórkami i jednostkami organizacyjnymi Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej oraz innych organizacji międzynarodowych, odpowiedzialnymi za zarządzanie kryzysowe i ochronę infrastruktury krytycznej;

7)    organizowanie, prowadzenie i koordynacja szkoleń i ćwiczeń z zakresu zarządzania kryzysowego oraz udział w ćwiczeniach krajowych i międzynarodowych;

8)    zapewnienie obiegu informacji między krajowymi i zagranicznymi organami i strukturami zarządzania kryzysowego;

9)    realizacja zadań stałego dyżuru w ramach gotowości obronnej państwa.

Sojusz Północnoatlantycki został utworzony na potrzeby kolektywnej obrony. Jednak z chwilą zakończenia zimnej wojny jego rola i zadania znacznie się rozszerzyły. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w Koncepcji Strategicznej NATO przyjętej w kwietniu 1999 r. na szczycie Sojuszu w Waszyngtonie. Zapisano w niej, ze zarządzanie kryzysowe będzie stanowić jedno z głównych zadań NATO w dziedzinie bezpieczeństwa oraz że Organizacja Sojuszu Północnoatlantyckiego będzie aktywnie angażować się w zapobieganie konfliktom i zarządzanie kryzysowe i w związku z tym będzie mogła prowadzić operaqe reagowania kryzysowego poza obszarem Sojuszu (tzw. operacje spoza art. 5 Traktatu Waszyngtońskiego^).

Operacje reagowania kryzysowego obejmują zarówno działania militarne, jak i niemilitarne. W pierwszej grupie znajduje się choćby wymuszanie i utrzymywanie pokoju czy działania prowadzone w sytuacjach napięć politycznych poprzedzające obronę kolektywną. Druga to ewakuacje, pomoc ofiarom katastrof i usuwanie skutków katastrof, operacje humanitarne i antyterrorystyczne. Zwłaszcza ta ostatnia grupa zadań wymaga ścisłego współdziałania sil NATO z władzami lokalnymi. Zadania realizowane w ramach tej współpracy noszą nazwę C1MIC (Civil Military Cooperation). Bardzo często popełnianym błędem jest utożsamianie C1M.1C z całością współpracy cywilno-wojskowej. W rzeczywistości CIMIC odnosi się do dowódcy sił sojuszniczych działającego na obszarze prowadzonej operacji. Natomiast

¹⁰¹ Art S Traktatu Waszyngtońskiego z4 kwietniu 1949 r. głosi; u zbrojna napadł nj jednego lub kilku jego sygnatariuszy dokonana w Europie lub Ameryce lVjlnocnc| uważana będzie za nup.iśł przeciwko wszystkim stronom Traktatu. W wykonaniu prawa do indywidualne) lub zbiorowe) samoobrony, zgodnie z art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych, wszyscy sygnatariusze zobowiązali się udzielił napadniętemu pomocy, jaką uznają ki konieczną, nie wyłączając użycia siły zbrojne), bttp-//wwwptiro.pkbiulctyn/hle*/011 pdf [onlitie - Z.OhJlOlO).

173