IMG62

miał gwarantować autobiografa rny portret człowieka przeznownny do naśladowania, np bohater powieki Nikołaju Ostrowskiego Jak hartowała tlę Hal (Kok zakaJał&t stal, 1936). Wyjątkowość, a jednocześnie standardowo# powieki Polewoja polega na wyborze bohatera mającego realnego prototyp# Miericsiew. lotnik radziecki, któremu amputowano obie nogi po wypadku podana wojny, dzięki nadludzkiej sile woli oraz duchowemu wsparciu komisarza politycznego pułku powraca do zdrowia, udaje się do oddziału i po długich ćwiczeniach z protezami podejmuje znowu regularne loty bojowa.

{^mówione powieści Fadiejewa i Polewoja wyczerpują w zasadzie heroicz-no-ramaatyczny nurt radzieckiej prozy batalistycznej, szczególnie kultywowani w okresie wpicnnym^asadnicao odmienną stylistyką, innym sposobem prezentacp obrazu wojny, inną wymową ideową cechowały się powieści Niekrasowa i Pniowej, zaliczane do nurtu literackiego „prawdy okopów^ Poją wierne aę powieści W okopach Stalingradu (1946) miało szczególnie doniosłe macanie. me tyle może dla czasu, w którym utwór ten został opublikowany, de dU „nowei fali" radzieckiej batalistyki, jaka pojawiła się po roku 1956- Niekrasow swoim utworem dal początek nowemu kierunkowi pniiauaikwa. nader atotneum i artystycznie płodnemu)Nie był to zresztą cafcnwwr erygmułay pomyli artystycznej prezentacji wojny, lecz indywidualna, adnna akiuaifji tradycji stworzonej jeszcze przez Lwa Tołstoja.

całej kompanii dowództwa) Celowe zawi

(Takat fianrncki Niekrasowa w jego debiutanckim utworze polega aa nammksm zmatow— techniki narracyjnej,^pozwalającej aa relację wydarzeń z punktu widzenia pojedynczego człowieka, wrażliwego, bystrego ibsrrinears, a jednocześnie solidnego, choć szeregowego „pracownika wojny" Forau podawcza w powieści stanowi luźną kombinację dEBsnmka reportera, pu części pamiętnika głównego bohatera, architekta, kjtnanu Kiartuneewa Istotną fuukcy w warstwie aarracyjuo-podawcaąj pełnią refleksje odautorskie, ujawniające jego stanowisko wobec postaw tudTkiA — duśś iróhwreiwatyeh i przejawiających się niejednoznacznie w ważnych chwilach wajsmmga życia, a także w codziennym spełnianiu koniecznych obowiązków zarówno dowódców uddstalow, jak i zwykłych szeregowców ŁpAm t zasadą obowiązującą w literackiej konotacji „prawdy okopów* pawrz skupił się całkowici* nn lokalnym odcinku wielkiej bitwy, rcjeetrując pojedyncze fakty, zdarzenia, wypadki wyłącznie w sastfgu htapo-średniej obserwacji narratora-bohatars Autora jakby nie interesowały losy sUlingradzkie) aM taś osobistości i wysokiego laciehia

żerne horyzontu narraayjnego do niewielkiego punktu obroty miasta — słynnego kurhanu Mamaja i aawiązką rekompensują w powieści wnikliwie dobrane sugestywne przykłady codziennego żołnierskiego trudu. Szczególnie celnie i przekonywająco pisarz podniósł do ran gi najwyższej wartości moralnej zwykle bohaterstwo żołnierza, „utajone"