IMGF

Spanie w śniegu i lodzie

ocą wprost z bieguna północnego nadeszła zima, niosąc ze sobą wielkie śnieżyce i straszliwy' mróz. W tundrze zamarzły wszystkie stawy i bajora. Tylko w zatoce Unalekleet u wybrzeży Morza Arktycznego przypływy i odpływy uniemożliwiły morzu zakrzepnięcie. Bert Halakluyt, urzędnik służb krajowych i znakomity pilot, wiedział z doświadczenia, że była to ostatnia szansa, żeby wystartować cessną na południe. Miała ona pływaki, toteż do startu i lądowania potrzebne jej były otwarte wody. W Unalekleet Bert nie mógł wytrzasnąć dla swojego samolotu płóz śnieżnych. Wrzucił więc manatki, zatankował do pełna i tylko świsnął nad zatoką.

Po burzy śnieżnej widoczność znów była dobra, jak w najpiękniejsze dni. Służba meteorologiczna z Anachorage donosiła o łagodnej temperaturze. Bert mógłby bez obawy wodować na jeziorze pod miastem, które było jego portem macierzystym. Już nieraz podejmował takie loty i podobną ucieczkę przed lodem. Był to dla niego lot rutynowy, nic ponadto.

Nad górami Kaiyuh motor zaczął się krztusić, najpierw w odstępach pięciominutowych, potem coraz częściej. Być może do paliwa dostało się jakieś paskudztwo. Nie powinien był jednak używać do tankowania zardzewiałego lejka. Ale czas naglił, bo morze niosło już do zatoki pierwsze kry. Teraz było za późno, by robić sobie z tego powodu wyrzuty.

Pilot podciągnął samolot w górę, żeby ogarnąć wzrokiem jak największą przestrzeń. Nie należało do przyjemności fruwanie nad zaśnieżonym górzystym krajem z dwoma pływakami pod brzuchem. Musi dolecieć do rzeki Nowitna lub do jeziora z ciepłymi źródłami, które było jeszcze wolne od lodu. Upłynęło jednak za dużo czasu, silnik rzygał coraz gorzej. Dłużej nie dało się już utrzymać wysokości.

Wreszcie na widnokręgu ukazała się Nowitna, cienka wstążka z licznymi zakolami. Jeszcze nie widać było na niej białych plam, mogła wybawić z groźnej sytuacji.

W tej samej chwili znów zrobiło się cicho, silnik definitywnie zamilkł. I tylko w owiewkach gwizdało powietrze.

Bert schodził lotem ślizgowym celując w rzekę i elegancko posadził ces-snę na rzecznym nurcie. Z rozpędu powinien się dośliznąć do miejsca, w którym brzeg był płaski. Ale tuż pod wodą sterczała ostra skała czy też wierzchołek zatopionego drzewa. W każdym razie ukryta przeszkoda rozcięła pływak na całej długości. Wprawdzie okaleczony ptak ślizgał się jeszcze przez chwilę, lecz równocześnie pływak nabierał wody i maszyna przechyliła się na bok.

Bert błyskawicznie zorientował się w sytuacji, sięgnął za siebie po sprzęt do survivalu i gwałtownie otworzył drzwi z drugiej strony, która z gracją wznosiła się do góry. Wyskoczył razem z workiem. Wpadł do lodowatej wody, znalazł jednak grunt pod nogami i dowlókł się do brzegu. W tym samym czasie Cessna całkiem się przewróciła, pochwycił ją prąd i zniknęła z pola widzenia. Na pewno wkrótce potem musiała zatonąć, bo wszelki ślad po niej zaginął.

Bert Halakluyt stał doszczętnie mokry na brzegu, na blisko dwudziesto-stopniowym mrozie. Jedynym jego ratunkiem był sprzęt do survivalu, który Niemcy zwą „Uberlebcnsbeutcl” ¹. Mógł przeżyć jedynie pod warunkiem, że będzie błyskawicznie działał i bez przerw^ry się poruszał. W przeciwnym razie w ciągu pięciu minut zamarznie na nim ubranie. Bert wyciągnął / worka siekierę, odrąbał z najbliższego drzewa naręcze suchych gałęzi i ułożył stos. Do środka wepchnął uschnięte gałązki, liście i kilka kawałków kory, wstawił pomiędzy nie świecę i zapalił ją. Podczas gdy strzelały w górę pierw^rszc płomienie, czym prędzej się rozebrał. Ubranie zdążyło już z wierzchu zamarznąć i szeleściło jak papier, gdy rozwieszał je nad ogniem na gałęziach. Nieszczęśnik stał nagusieńki na dworze, ale już nie w tak dojmującym zimnie, tylko wśród dymu i promieniującego od ognia ciepła. Co chwilę opuszczał schronienie, żeby przynosić coraz to więcej drewna. Po upływie dziesięciu, piętnastu minut było mu już ciepło, znacznie dłużej trwało suszenie pikowanej odzieży. Minęła godzina, zanim mógł się ubrać i włożyć futrzane buty.

W zasadzie wyszedł cało ze złej przygody. Ale co będzie dalej? Bert Halakluyt znalazł się na dziewiczym pustkowiu, w odległości jakichś dwustu do trzystu kilometrów od najbliższego osiedla. Prawdziwa zima dopiero się zaczęła i miała trwać jeszcze przez siedem miesięcy. Dokoła gęste lasy, zawiane śniegiem doliny i zamarznięte grzęzawiska. Nawet gdyby zauważono tego nieobecność, nikt by go tu nic znalazł, bo w poszukiwaniu otwartych

91

1

„Uberlebensbcutel” oznacza worek pozwalający przetrwać lub worek ocalenia. Będziemy go nazywali per analogiam workiem ratunkowym.