KONSTRUKCJE STALOWE STR079

79

gdzie: s - wzajemne przesunięcie otworów w układzie przestawionym wzdłuż osi elementu, p - osiowy rozstaw otworów w kierunku prostopadłym do osi elementu, t - grubość,

n - liczba otworów wzdłuż jakiejkolwiek linii ukośnej lub łamanej, poprowadzonej w poprzek elementu lub jego części (patrz rys. 5.1), do - średnica otworu.

Rys. 5.1. Otwory w układzie przestawionym: 1, 2 — linie krytyczne (na podstawie normy [51])

W przypadku kątowników lub innych elementów z otworami występującymi w więcej niż jednej ściance, rozstaw p mierzy się wzdłuż linii środkowej ścianek (rys. 5.2).

Rys. 5.2. Kątownik z otworami w obu ramionach (na podstawie normy [51])

5.3. Efekt szerokiego pasa

Efekt szerokiego pasa można pomijać w obliczeniach, jeśli spełniony jest warunek:

bo < Le/50,

gdzie: bo - szerokość wystającej (wspornikowej) części pasa lub połowa szerokości części przę-słowcj (dwustronnie podpartej),

L_e- odległość między punktami zerowych momentów zginających według pkt 3.2.1(2) normy [53], przy czym w przypadku belek swobodnie podpartych jest długością teoretyczną L, a belek wspornikowych - 2L (rys. 5.3).

Szerokość efektywną szerokiego pasa b_eff (rys. 5.4) w stanie sprężystym wyznacza się według wzoru:

(5.4)

beir = P b₀

gdzie p - współczynnik szerokości efektywnej według tabl. 5.1.