Laboratorium Elektroniki cz I
4

24

3.    Skale na osiach współrzędnych powinny być tak dobrane, aby uzyskany wykres był czytelny i w maksymalnym stopniu wykorzystywał powierzchnię papieru.

4.    Działki skali należy wybierać tak, aby łatwo było zaznaczyć wartości wielkości mierzonych. Działkom powinny być przypisane pełne wartości liczbowe (np.: 5, 10, 15, 20, a nie np.: 5,5, 10,7, 15,3, 20,1). Długości działek też powinny przyjmować całkowite wartości, takie jak np.: 5, 10,15, 20 mm.

5.    Osie układu współrzędnych muszą być opisane, tzn. obok osi należy umieścić symbol wielkości mierzonej oraz stosowaną jednostkę (np.: I [mAj, R [O]). Działki główne muszą być opisane. W przypadku osi w skali logarytmicznej nie stosuje się opisu zawierającego symbol logarytmu (np.: log U) - należy wpisać tylko symbol wielkości mierzonej (tutaj oczywiście U).

5. Na wykresie należy nanieść punkty pomiarowe, które muszą być wyraźnie oznaczone za pomocą odpowiednich znaków (kółka, krzyżyki, trójkąty - puste i wypełnione...). Środek znaku musi znajdować się w miejscu, którego współrzędne odpowiadają konkretnemu punktowi pomiarowemu.

7.    Na wykresie należy też nanosić błędy pomiarów w postaci prostokąta błędu. Środek tego prostokąta leży w punkcie pomiarowym, a boki mają długości podwojonych wartości błędów.

8.    Krzywą będącą obrazem badanej zależności rysujemy tak, aby przechodziła przez prostokąty błędów możliwie największej ilości pu fktów pomiarowych. Lokalnie liczby punktów leżących po obu stronach krzywej powinny być jednakowe. Krzywa musi być krzywą gładką - w żadnym wypadku nie należy łączyć naniesionych puntków krzywą łamaną.

9.    Do sporządzania wykresów należy stosować odpowiednie przyrządy kreślarskie. Wykresy wykonywane „odręcznie" będą odrzucane.

²⁵    I powered by

Literatura    | Ml SI Ol

1.    R. Respondowski: Opracowanie wyników pomiarów fizycznych. Wyd. Pol. Śląskiej, skrypt nr 1951, Gliwice 1995.

2.    R. Poprawski, W. Salejda: Ćwiczenia laboratoryjne z fizyki. Cz. I, Podstawy rachunku błędów i opracowania wyników pomiarów. Oficyna Wyd. Pol. Wrocławskiej, Wrocław 1996.

3.    H. Abramowicz: Jak analizować wyniki pomiarów. PWN, Warszawa 1992.

4.    H. Szydłowski: Teoria pomiarów. PWN, Warszawa 1981.

5.    J.R- Taylor: Wstęp do analizy błędu pomiarowego. PWN, Warszawa 1995.

6.    H. Hansel: Podstawy rachunku błędów. WNT, Warszawa 1968.