mak

Papaveraceae

Alpy, Karpaty

Papaver • mak

Pa pa v er bur ser i

syn. P. alpinum ssp. alpinum

mak alpejski

Seledynowe kępy delikatnych, pierzastych liści. Łodygi proste, bezlistne, wysokości 15-25 cm, zakończone pojedynczymi, białymi kwiatami średnicy 3-4 cm, o kształcie typowym dla całego rodzaju. Kwiaty nie są trwałe, lecz pojawiają się w dużej ilości od maja do sierpnia.

Urocze, miniaturowe mączki ożywiające kamienisty krajobraz skalniaków. Uprawiane często maki w innych kolorach (żółty, pomarańczowy, czerwony) określa się wspólną nazwą P. alpinum, są to jednak odrębne, choć bardzo zbliżone gatunki (P. kerneri, P. rhaeticum, P. sendteri). Wszystkie potrzebują lekko gliniastej ziemi, dobrze zdrenowanej żwirem lub gruzem wapiennym, i ciepłego, słonecznego stanowiska. Podłoże winno być średnio wilgotne.

Maki alpejskie nie są długowieczne. Po 2-3 latach zamierają, lecz pozostawiają liczne potomstwo z samosiewu. Aby „przeprowadzić" te gatunki na inne miejsce, najlepiej rozsiać tam nasiona na powierzchni gleby. Roślinki, nawet małe, źle znoszą przesadzanie.