Mobilizacja stawu mostkowo obojczykowego

śli zabieg dotyczy stawu lewego, terapeuta swoją lewą ręką chwyta ramię pacjenta powyżej stawu łokciowego, kłąb kciuka drugiej (prawej) umieszcza na jego obojczyku od góry, delikatnym naciskiem od góry stabilizując barkowy koniec obojczyka Następnie wykonuje trakcję, z niewielkim elementem rotacji, wzdłuż osi długiej, lekko zgiętego, odwiedzionego i skierowanego do przodu ramienia. Ręką umieszczoną na obojczyku można przy tym czasem wyczuć lekkie trzeszczenie.

Staw mostkowo-obojczykowy

Zablokowanie w tym stawie zazwyczaj współistnieje zczmianami zwyrodnieniowymi. Najbardziej skuteczną metodą stosowaną w celu jego uruchomienia jest rozwieranie (gapping). Terapeuta układa skrzyżowane ręce (okolicą kości groclio-watęj), jedną poniżej przyśrodkowego końca obojczyka. dragą, powyżej rękojeści mostka. Następnie, poprzez lekki, przeciwstawny nacisk osiąga barierę ruchu i przystępuje w tym momencie do wykony Wania sprężynowania stawu (Ryc. 6.13).

Ryc.6.13 Sprężynowanie stawu mostkowo-obojczy-kowegoza pomocą skrzyżowanych dłoni terapeuty.

łopatka

Łopatka jest kością płaską, przylegającą do ścia-ny klatki piersiowej. Pomimo, że nie ma tu połączc-nia stawowego, jej ruchomość jest zachowana dzię-kiobecności kaletki maziowej. Ograniczenie ruchomości. które tu występuje, jest odmienne od zablo-kowań w obrębie stawów. Do jego uruchomienia jednak stosuje się również mobilizacje. Do wykonania zabiegu pacjent leży na brzuchu, na brzegu kozetki, z głową zwróconą w kierunku terapeuty (Ryc. 6.14). Terapeuta oburącz, jedną ręką od góry. a drugą od dołu, obejmuje bark na poziomie głowy kości ramiennej. a następnie wykonuje nim ruchy okrężne. Dodatkowo, ręką leżącą wyżej uciska na łopatkę lub przeciwnie, końcami palców starać się jąunieść. "oderwać" od klatki piersiowej. Ważne aby poruszanie barkiem pacjenta terapeuta wykonywał całym ciałem, a jego ręce pracowały jako jedna całość z tułowiem.

Ryc. 6.14 Mobilizacja łopatki względem ściany klatki piersiowej (stosowana również w mobilizacji żeber).

Palce stóp

Zabiegi stosowane w obrębie stawów palców stóp są podobne, jak wykonywane przy zabloko-waniach stawów palców dłoni. Najbardziej charakterystycznym dla stóp jest ból pochodzący ze stawów śródstopno-paliczkowych, a techniką najskuteczniej przywracającą ruchomość, jest delikatna trakcja w kierunku podeszwowym. Dla wykonania tego zabiegu, terapeuta chwyta pierwszy paliczek dużego palca pacjenta kciukiem i zgiętym palcem wskazującym swojej ręki. Drugą ręką stabilizuje sąsiadujące kości śródstopia. Po wybraniu ruchu do bariery, wykonuje delikatna trakcję. z jednoczesnym zginaniem podeszwowym palucha wokół dźwigni zgiętego palca wskazującego. Pomimo, że nie stosuje się tu rzeczywistego pociągnięcia manipulacyjnego a jedynie zabieg o niskiej prędkości (low-velocity tlirust). czasami można usłyszeć "klik". Jest to prosta metoda uruchamiania, wymaga jedynie ostrożności aby nic uciskać samego stawu, który może być bolesny.

Bardzo pozytywnie ocenianym przez pacjentów, jest zabieg rozciągania luku poprzecznego stopy (Ryc. 6.15). Pacjent siedzi na stole z kończyną dolną zgiętą w stawie kolanowym i opartą na pięcie. Terapeuta stoi twarzą do pacjenta i oburącz obejmuje śródstopie pacjenta, układając kciuki na stronie grzbietowej, a pozostałe palce na stroniepodeszwowej stopy. Na lak utworzonym punkcie podparcia, wykonuje się rozciąganie luku poprzecznego stopy.

207