Nadolski0

mocą przychodzi ikonografia. Podział Polski na liczne dzielnice rządzone przez przedstawicieli rozrodzonej dynastii piastowskiej stworzył okoliczności sprzyjające bogatemu rozwojowi numizmatyki i sfragistyki. Niemal każdy książę bił oczywiście własną monetę. Każdy musiał mieć własną pieczęć. Jeśli dodać, że monety ukazywały się w coraz to nowych, różniących się między sobą emisjach, że pieczęcie często zmieniano, łatwo pojąć, jak znaczne jest bogactwo, narosłego w ten sposób źródłowego materiału ważnego dla nas, bo zgodnie z obowiązującą modą panujący przeważnie umieszczali na swych monetach i pieczęciach własną podobiznę. Postać księcia wyposażano przy tym we wszystkie charakterystyczne atrybuty sygnalizujące jego władzę i pozycję społeczną. Każdy średniowieczny władca był zarazem pierwszym rycerzem swego kraju, stąd też i nasi Piastowie prezentują się nam jako przedstawiciele polskiego rycerstwa epoki rozbicia dzielnicowego.

Na znaczną część tej epoki, pomiędzy połową XII a połową XIII w., przypada szczytowy okres rozwoju europejskiego rycerstwa. Ważną, może nawet decydującą rolę odegrały tu wyprawy krzyżowe. Ta potężna konfrontacja między światem muzułmańskim a chrześcijańskim Zachodem zjednoczyła pod wspólnymi chorągwiami przedstawicieli niemal wszystkich krajów Pumpy łacińskiej, przeciwstawiając ich wojskom Islamu. Jak zwykle w podobnych wypadkach, uczestnikami krucjat kierowały różne pobudki.

Obok ludzi szczerze zaangażowanych i przekonanych, że działają zgodnie z nakazami wiary, ciągnęli na Wschód drapieżni awanturnicy.

łowcy złota dbający tylko o własne korzyści, Rycerz ,i_r„_Kirj _|M,łowy XII poszukiwacze przygód, zbiegowie spod szubieni- początek okresu rozbicia cy lub katowskiego topora, wytrawni polityczni dzielnicowego) gracze. Wszyscy jednak spotykali się na polach bitew toczonych przeciw' wspólnemu wrogowi reprezentującemu nic tylko inną, obcą religię,

62