P4280244

Budynki mało- i Sredmokubaiurowe ze ścianami z innych materiałów

Grubość warstwy izolacyjnej stropodachów w budynkach mieszkalnych powinna spełniać wymagania PN-EN ISO 6946:1998.

Rozróżnia się stropodachy pełne, odpowietrzane, wentylowane (szczelinowe i kanalikowe), z posypką żwirową oraz dwudzielne.

W stropodachach należy stosować przerwy dylatacyjne.

Stropodachy pełne składają się ze ściśle przylegających do siebie warstw: konstrukcyjnej, ocieplającej i pokrycia. Nad pomieszczeniami, w których ciśnienie pary wodnej jest wyższe niż 1200 Pa. pod materiałem ocieplającym należy stosować paroizolację. leżeli materiał termoizolacyjny jest miękki, to na nim układa się warstwę wyrównawczą w postaci gładzi cementowej. Do wykonania paroizolacji można stosować np. papę asfaltową z obustronną powłoką. Papę należy przyklejać do podłoża z zakładami ok. 50 mm sklejanymi lepikiem. Nad pomieszczeniem, w którym ciśnienie pary wodnej jest niższe niż 1200 Pa. mogą być stosowane stropodachy bez paroizolacji. Do takich zalicza się pomieszczenia suche (o wilgotności w < 40%) i podwyższonej temperaturze 23°C), np. kotłownie. hale pieców, koksownie, pomieszczenia suche (o wilgotności w < 45%) z. normalną temperaturą (I8-22°C). np. biura, szkoły, sale widowiskowe, pomieszczenia handlowe, budynki przemysłowe z suchą produkcją, pomieszczenia suche (o wilgotności w < 50%) i średnio wilgotne (o wilgotności 50-75%) z obniżoną temperaturą (12-16°C), np. hale montażowe i obróbki mechanicznej oraz inne obiekty przemysłowe oraz pomieszczenia suche (w = 50%), średnio wilgotne («• = 50-75%) i wilgotne (w = 75%) z niską temperaturą « 8°C). W pozostałych przypadkach należy stosować paroizolację. Przykłady stropodachów pełnych z paroizolacją przedstawiono na rys. 4.91.

Do ocieplania stropodachów pełnych zaleca się płyty styropianowe, płyty twarde z wełny mineralnej, np. Izopol odmiany 180, płyty z. pianki poliuretanowej itp.

Oparcie stropodachu na ścianach powinno zapewnić możliwość przesuwu na podporach. W tym celu stosuje się tzw. podkładki ślizgowe, np. w postaci dwóch warstw papy. Stropodachów pełnych nie zaleca się stosować nad pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi.

Innym rodzajem stropodachu pełnego jest tz.w. stropodach odwrócony. Różni się od zwykłego pełnego tym, że pokrycie papowe jest ułożone bezpośrednio na wyrównawczej warstwie nośnej, a na pokryciu znajduje się lermoizolacja przykryta warstwą żwiru. Wykonuje się też stropodachy odwrócone z roślinnością lub przeznaczone do ruchu pojazdów oraz na parkingi.

Stropodachy odpowietrzane różnią się od pełnych tym, że pod pokryciem dachowym wykonuje się w podłożu drobne kanaliki, które umożliwiają likwidację nadciśnienia powietrza i pary wodnej, zapobiegając powstawaniu pęcherzy pud pokryciem papowym i zawilgoceniu warstwy ocieplającej. Odpowietrzanie uzyskuje się układając papę z. gruboziarnistą posypką, papę perforowaną lub płyty

Stropodachy 223

anowe z odstępami, tworzące sieć kanalików bezpośrednio pod pokryciem ym (rys. 4.92). Kanaliki powinny mieć połączenia z powietrzem zewnętrz -oo osiąga się odpowiednio kształtując obróbki blacharskie lub ustawiając etr/niki na powierzchni dachu (rys. 4.93) (jeżeli wykonanie takich obróbek & możliwe).

Rys.	4.91. Układ warstw
w	stropodachach	pełnych
wg	1114): a) i	warstwą
spadkową z kruszy'		a lekkich.
b)	ułożonych ze	spadkiem:
i	— pokrycie	dachowe.
2	— gładź cementowa.
3	— izolacja	termiczna.
4 -	paroizolacja. 5	- warstwa

spadkowa z loam/ylubcbnu. 6 — murki oporowe t cegły dziurawki. 7 - Macha okapowa

Rys. 4.92. Odpow icir/auie aro-podachu w dwu w urstwowy m ociepleniu płytami Myropiano-wymi wg | I5J: / - pokrycie papowe. 2 - gładź cementowa. J — patek blachy ocynkowanej. 4 - kanaliki, i - kanalii zbiorczy. 6 - płyty uyinpmn-we. 7 - paroizolacja. H płyty

żelbetowe