I
Po(tt&ry skoka gwintu tonacją wżcrv
. pr‘ /' ^ • .'UkowŁ** .
* ^lasyczne metody pomiaru skoku oparte'śą^na iastoso-ii ,,-waniu mikroskopów pomiarowych. -Wad* tych,.metod yjejfc^ ’ praktycznie niemożliwość mierzenia, gwintu podcżifr jego ♦ . wytwarzania, pracochłonność pomiaru oraz nietóletły
wystąrczaiąca dokładność. Na przykład błąd pomiaru skoku gwintu, metrycznego na mikroskopie- warsztatowyn^przy^-. użyciu1 nożyków wynosi od e* “ ±4.' {xmndla .średotet.poei^Ś tej 10 mm do e? = ±6 jim 'dla średnic- do ~S0t• san.; Wiz&r/.
: kładniejsży pomiar na mikroskopie uniwersalnym ciii nożyków obarczony jest błędem" nie •mniejszym;.***?, ep = ±2,3 *m dla średnic do 10 mm i ±3 |im dla średnic do 50 mm. ~ - -
Wyższe dokładności osiągnąć można, stosując czujnikowe metody pomiaru oparte na schemacie przedstawionym na rys. 1. Przyrząd ustawia się na wymiar nominalny (rys. Ib) za pomocą stosu płytek wzorcowych 6 i wkładek 5 (z otwo-rami stożkowymi o kącie mierzonego gwintu) mocowanych } w uchwycie 7. Stos płytek wzorcowych ustala się zfzar-.
iV-P*«-(a + &) .. .. •*.’ (1)
_ gdzie: n — liczba zwojów gwintu przewidzianych do po-
1