Uczciwek029 2

Napięcie znamionowe linii określa wymagania elektryczne stawiane izolatorom zgodnie z normą [7].

Podstawowe właściwości elektryczne izolatorów to: długość drogi przeskoku, długość drogi upływu oraz napięcie wytrzymywane.

Wymagana wytrzymałość mechaniczna jest określona w normie [8], Izolatory stojące sprawdza się na obciążenie siłą zginającą, natomiast izolatory wiszące i ich łańcuchy na obciążenie siłą rozciągającą. W tej normie podano również wymagany współczynnik bezpieczeństwa dla różnych rodzajów izolatorów.

Narażenia zabrudzeniowe izolacji napowietrznej i dobór izolatorów do warunków zabrudzeniowych są określone w normie [9], Przyjmuje się 4 strefy zabrudzeniowe o ściśle określonych kryteriach klasyfikacji, uwzględniających rodzaj i natężenie opadu pyłów (zanieczyszczeń) oraz konduktywność rozpuszczalnych składników tych zanieczyszczeń. Dla zorientowania się w istocie problemu przedstawiono w tablicy 1 długość drogi upływu w zależności od napięcia znamionowego linii i strefy zabrudzeniowej.

Tablica 1. Minimalna długość drogi upływu (w centymetrach) izolatorów linkwych

Napięcie znamionowe linii kV	Strefa zabrudzeniowa
	I	II	III	IV
15	30	45	60	70
110	210	270	340	460
400	720	920	1160	1560

Stosuje się następujące oznaczenia literowe typów izolatorów: L

-    liniowe; S - stojące; W - wsporcze; P - pniowe; K - kołpakowe; Z

-    zabrudzeniowe.

Oznaczenia liczbowe w symbolu typu izolatorów pniowych wiszących mają inne oznaczenia niż w symbolu izolatorów stojących, np. w izolatorze LP 75/31 określają średnicę pnia 75 mm i liczbę kloszy 31, a w izolatorze LWP8-24 określają znamionowaną wytrzymałość mechaniczną 8 kN oraz najwyższe dopuszczalne napięcie sieci 24 kV.

W liniach o napięciu znamionowym powyżej 1 kV stosuje się izolatory pniowe (stojące i wiszące) oraz kołpakowe. Izolator pniowy -zwany również długopniowym lub nieprzebijalnym - jest wykonany w taki sposób, aby długość najkrótszej drogi przebicia przez materiał izolacyjny (porcelanę) była równa co najmniej połowie drogi przeskoku w powietrzu. Izolator kołpakowy składa się z ceramicznego ldosza (porcelana lub szkło) oraz kołpaka (na górze) i trzonka (na dole), trwale połączonych z częścią izolacyjną. Łączenie trzonka z gniazdem w kołpaku kolejnego izolatora umożliwia tworzenie łańcucha izolatorów.

Łańcuch izolatorów tworzą połączone izolatory wiszące pniowe lub kołpakowe wraz z osprzętem. Rozróżnia się:

•    łańcuchy jednorzędowe, utworzone z izolatorów połączonych szeregowo,

•    łańcuchy wielorzędowe, złożone z dwóch lub więcej jednakowych izolatorów lub łańcuchów jednorzędowych połączonych równolegle,

•    złożone układy łańcuchów izolatorów, zapewniające uzyskanie określonych właściwości mechanicznych lub elektrycznych (np. układ V).

W zależności od przeznaczenia stosuje się łańcuchy przelotowe lub odciągowe, różniące się osprzętem oraz wytrzymałością mechaniczną i elektryczną. Dla przykładu podano w tablicy 2 izolatory obecnie stosowane w I i łl strefie zabrudzeniowej, tj. w warunkach występujących najczęściej.

Tablica 2. Podstawowe typy izolatorów liniowych i tworzenie łańcuchów izolatorów w ł i II strefie zabrudzeniowej

Napięcie znamionowe linii kV	Strefa za-brudzeni owa	Izolatory lub łańcuchy na słupach
		przelotowych	mocnych
400	1	21xPS160-D	22xPS210-W
	II	27xPS160-D	27xPS210-W
220	I	2xLP75/31 lub 2xLP75/17	2xLP75/31 lub 2xLP75/17
	II	2xLP75/31 lub 2xLPZ75/27	2xLP75/31 lub 2xLPZ75/27
110	I	LP75/3I lub LP75/17	LP75/31 lub LP75/17
	II	LP75/31 lub LPZ75/27	LP75/31 lub LPZ75/27
15	Ii II	LWP8-24	LWP8-24 lub LP60/5U

33