Uczciwek035 2

się kable o przekrojach 120 i 240 mm². Wybór przekroju wynika z przewidywanego obciążenia prądem roboczym oraz warunków zwarciowych (wartość prądu i czas wyłączenia).

W kablach SN i 110 kV o izolacji polietylenowej stosuje się żyłę powrotną miedzianą, chroniącą kabel przed zniszczeniem przy zwarciach doziemnych. Rolę tę w kablach o izolacji papierowej pełni powłoka ołowiana.

Izolację żył wykonuje się z papieru nasyconego syciwem, tj. olejem izolacyjnym z dodatkiem kalafonii, z polietylenu i polwi-nitu.

Stosowane w Polsce kable 110 kV są wykonane jako jednożyłowe o izolacji:

•    papierowej, nasyconej wysokogatunkowym olejem izolacyjnym, z wewnętrznym przepływem oleju przy niewielkim ciśnieniu (kable produkcji krajowej i importowane);

•    z polietylenu usieciowanego (kable importowane i krajowe).

W sieciach SN stosuje się kable:

•    izolacji papierowej, rdzeniowej (na napięcia znamionowe do 10 kV) typu AKFtA 6/10 kV;

•    izolacji papierowej, z polem promieniowym, tj. z ekranowaniem poszczególnych żył (na napięcia znamionowe od 15 kV) typu HAKFtA i HAKnFtA 8,7/15 kV i 12/20 kV;

•    izolacji polietylenowej (na napięcia znamionowe KH-20 kV) typu YHAKX oraz YHAKXS 8,7/15 kV i 12/20 kV;

•    izolacji polwinitowej (na napięcia znamionowe do 6 kV) typu YAKY 3,6/6 kV.

Kable o izolacji papierowej są konstruowane jako jednożyłowe i wielożyłowe natomiast izolowane polietylenem - jako jednożyłowe.

Powłoki i osłony zewnętrzne służą do uszczelnienia kabla przed wypływaniem syciwa, wnikaniem wilgoci oraz stanowią ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi.

2.4.3. Osprzęt kablowy

W skład osprzętu kablowego wchodzą: głowice, mufy, złączki i końcówki. Głowice służą do zakończenia kabli, mufy do połączenia odcinków kabli, złączki i końcówki do łączenia lub zakończenia żył roboczych i powrotnych.

Mufy mogą być przelotowe i odgałężne, czyli trójnikowe.

Głowice muszą zapewnić wymaganą wytrzymałość elektryczną i mechaniczną zakończenia kabla oraz jego odpowiednie uszczelnienie przed wilgocią i muszą zapobiegać wyciekowi syciwa. Konstrukcja głowic zależy od miejsca instalowania (napowietrzne lub wnętrzowe), napięcia znamionowego, liczby i przekroju żył oraz rodzaju izolacji.

Przykłady tradycyjnych odmian muf i głowic:

MŻ - mufa żeliwna przelotowa na napięcie znamionowe 1+30 kV przeznaczona zasadniczo do łączenia kabli elektroenergetycznych trójżyłowych i czterożyłowych o izolacji papierowej i o powłoce ołowianej o przekroju żył (aluminiowych i miedzianych) 4+240 mm',

GOw - 30/120 Al oznacza: głowica olejowa wnętrzowa na napięcie do 30 kV do zakańczania kabli aluminiowych jednożyłowych o przekroju żył 120 mm²,

GOn - głowica olejowa napowietrzna na napięcie 15+30 kV przeznaczona do zakańczania kabli trójżyłowych trójpowłoko-wych oraz jednożyłowych, o izolacji papierowej i powłoce metalowej w osłonie z materiałów włóknistych o przekroju żył (aluminiowych i miedzianych) 16+240 mm².

Jednym z nowszych osiągnięć światowych i krajowych są mufy i głowice kombinowane do kabli o izolacji z polietylenu na napięcie znamionowe 15+20 kV. Do wykonania takich muf lub głowic używa się taśm izolacyjnych oraz rur termokurczliwych jako ochrony zewnętrznej. Mufa typu ENTS jest nowszą odmianą mufy do łączenia kabli typu YHAKXS 15+20 kV. Początkowo wykonywano je tylko z taśm Scotch i Bishop, a następnie z tych samych taśm oraz rur termokurczliwych wg zestawów montażowych TM i TMD zgodnie z instrukcją IM-83/K-PE [14] (Instrukcja montażu mufy przelotowej z taśm i rur termokurczliwych do kabli elektroenergetycznych na napięcie znamionowe 8,7/15 kV i 11,6/20 kV. OBRPK Energokabel Ożarów Mazowiecki 1983 r.)

45