Zdjęcie377

———*—*>-    .......w * iiiuiuuiK uubicMuaimo, u iv,i iiuau csicijm rauiaou

dochował zaś chłodny, malowniczy, a obiektywny Heredia. Postawa i poetyka Parnasu znalazły pełny wyraz u jego przywódcy, Leconte’a de Lisie: obiektywność, intelektualizm, laickość poglądów, malarskość obrazowania, upodobanie w mitach i historii, elitaryzm artystyczny, egzotyka i estetyzm. Toteż nieraz poetę inspirowało dzieło plastyczne (Wenus z Milo, mały Herakles dławiący węże w Poemes auliąues, 1853). Jednakże jego niewzruszoność (imassibiliti) pokrywa głęboki kryzys ideowy, spowodowany u tego byłego zwolennika Ch. Fouriera klęską Wiosny Ludów i nastaniem II Cesarstwa, a z biegiem lat dochodzący poprzez Poemes barbares (1862) do absolutnego pesymizmu w Poemes tragiques (1884) i utworach ogłoszonych pośmiertnie. Jego poglądy bliskie były pozytywizmowi naukowemu, postawa wobec tradycji religijnych - krytyczna, niekiedy wręcz agresywna. Jego rzemiosło poetyckie odznaczało się wysokim kunsztem, dla którego należy uznać go za neoklasyka, lecz nic miało cech nowatorskich. Pod wieloma względami przywódca Parnasu od romantyzmu się odcinał, wiele mu zresztą zawdzięczając, np. w wersyfikacji — V. Hugo, w postawie wobec Boga i rcligii — A. de Vigny'cmu. Typologiczne pojęcie Parnasu ma strukturę złożoną i nie wszystkie ze wskazanych tu jego treści występowały u poszczególnych poetów. T. de Banville, późniejszy kodyfikator techniki artystycznej Parnasu, zadziwia głównie wyrafinowaną wersyfikacją.

Recepcja Parnasu w Polsce. Śladem znajomości poetów francuskiego Parnasu może być przekład kilku utworów Dierxa przez A. Michaux (Miron) lub obrazka Coppeego La Grfoe des forgerons (Bezrobocie kowali, powinno być: strajk) przez W. Szymanowskiego. Brak związków programowych poetów polskiego pozytywizmu z Parnasem można wyjaśnić ich niechęcią do manifestowanego przez francuską formację estetyzmu, choć skądinąd jej laickość mogła stanowić dla nich dużą szansę w sporze z tradycjami romantycznymi. To raczej nie należący do nich A. Asnyk w Julianie Apostacie wojował w r. 1864 z chrześcijaństwem o „jutro świata*’, a w Ascecie o los narodu. M. Konopnicka w obrazku dramatycznym pt. Hypatia (1881) podjęła temat traktowany przez Leconte’a de Lisie (Cyrille et Hypathie). Nie byłoby jednak słusznie nazywać te czy innej strony ich twórczości „pamasistowską”, implikując wprost zależność od Parnas francuskiego, zwłaszcza że pełna i świadoma jego recepcja przypaść miała na początki modemi mu w_v Polsce, komplikując tym samynf jego obraz.

Pftrnas pólski. Curiosum tylko stanowi przyjęcie nazwy „Parnas polski” około r. 18 * ™— —«r**awska związaną ze słynną Deotymą - J. Łuszczewską. Występów