0000007

nUMUfł 11 W\/-t ,i| Aimtj' li i . „1. I - -1—

3.3.    ZAGROŻENIE PIORUNOWE I PRZEPIĘCIA ATMOSFERYCZNE de wszystkim metody: napięcia obiegowego, kasowania pola i średnich potencjałów, oparte na antenowej teorii fal. Metody te są bardzo złożone i ich użycie nie jest możliwe bez stosowania komputerów.

3.3.4. Częstość wyłączeń linii

Wyłączenie linii wskutek awarii piorunowej jest zjawiskiem losowym, jednak zależnym od intensywności burzowej terenu, parametrów elektrycznych i geometrycznych linii oraz parametrów prądu piorunowego. W probabilistycznej metodzie określenia spodziewanej w ciągu roku awaryjnej liczby wyłączeń N_w odcinka linii o długości 100 km sformułowano następującą zależność

N_w = N_PaPi _z + N(l-pJP₀P_z    (3.118)

w której: N — liczba piorunów uderzających w 100 km linii w ciągu 1 roku; p_a — odsetek liczby N piorunów trafiających w przewody robocze linii; P_t — prawdopodobieństwo wystąpienia przeskoku na izolacji linii (od przewodów roboczych); P„ — prawdopodobieństwo wystąpienia przeskoku odwrotnego; P, — prawdopodobieństwo zmiany przeskoku na izolacji w zwarcie.

Przy formułowaniu tej zależności założono, że każde zwarcie powodowane wyładowaniem piorunowym prowadzi do wyłączenia linii. Oczywiście jest to słuszne tylko wówczas, gdy nie są brane pod uwagę środki ochrony przepięciowej, jak odgromniki czy urządzenia gaszące.

Nie wszystkie występujące we wzorze (3.118) wielkości można dostatecznie dokładnie określić i trzeba zadowolić się ich wartościami szacunkowymi, ustalonymi teoretycznie lub doświadczalnie. Jeżeli chodzi o liczbę N, to zgodnie z ujęciem podanym w p. 3.3.2, wyraża się ona zależnością

IV = 2,68 JV,/j^0,5    (3.119)

gdzie: N_r — liczba piorunów przypadających na 1 km² powierzchni terenu w ciągu jednego roku; h — wysokość linii, m.

Podział liczby rVna trafienia w przewody robocze linii i na trafienia w pozostałe jej elementy, równoważny odsetkowi p_x> znacznie się różni w układzie linii z przewodem odgromowym i w układzie linii bez tego przewodu. W pierwszym przypadku chodzi o skuteczność osłony, która jest funkcją kąta osłonowego i wysokości linii. Losowość zjawisk i wpływ wielu dodatkowych czynników utrudnia jednoznaczne określenie tej funkcji. W praktyce są modyfikowane teoretyczne jej ujęcia na podstawie badań modelowych i wyników obserwacji eksploatacyjnych. Jedna z takich modyfikacji mu postać

p_x = exp [0,026a \h-9,2]    (3.120)

gdzie: a — kąt osłomnvy mierzony (w stopniach) przy slupie; li — wysokość zawieszenia przewodu odgromowego, m.

183